مقدار حجاب تابع عرف نیست + صوت

به گزارش ایکنا، آیت‌الله مهدی هادوی تهرانی، امروز، 18 آذرماه در ادامه تفسیر سوره نور به آیه غض بصر و حفظ فرج «قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَيَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِكَ أَزْكَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا يَصْنَعُونَ» اشاره کرد و گفت: غض بصر، نگاه نکردن به نامحرم است؛ علامه طباطبایی فرموده است که چون در این آیه سخن از فروبستن چشم و حفظ فرج است، پس مقصود از حفظ فرج هم فقط و فقط مسئله نظر است، نه زنا و لواط و به عنوان مؤید به روایتی از امام صادق(ع) اشاره کرده که در تمامی آیات قرآن در مسئله فرج، زنا و لواط است، جز در این آیه.

استاد حوزه علمیه اضافه کرد: در روایت داریم که خداوند واجب شمرده که چشم به چیزی که خدا حرام کرده است، ننگرد و در پایان روایت بیان شده که کل موضوعات حفظ فرج در آیات قرآن ناظر به زناست، اما در این آیه استثناء است. این روایت از شخصی به نام ابی عمر زبیری نقل شده که معلوم نیست کیست و هیچ شناختی نسبت به او نداریم؛ لذا سند روایت معتبر نیست. بنابراین فقط قرینه سیاقیه یعنی غض بصر را می‌توان استشهاد کرد که البته حجیت ندارد.

آیت‌الله هادوی تهرانی ادامه داد: غض به معنای پلک چشم را پایین آوردن است و غمض عین، چشم‌پوشی است و نه ندیدن، لذا این دو به هم ارتباطی ندارند. غض بصر لزوماً چشم فروبستن نیست، بلکه نگاه نکردن به محرمات است؛ بنابراین حفظ فرج اعم از نظر یا انجام عمل منافی عفت را در بر می‌گیرد، بنابراین نظر علامه زیاد درست به نظر نمی‌رسد.

مراد از حفظ زینت

استاد حوزه علمیه با بیان اینکه در ادامه آیه همان دستور فوق برای زنان بیان شده است، تصریح کرد: در ادامه به احکام اختصاصی زنان اشاره کرده و فرموده که «وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُيُوبِهِنَّ»؛ «لا یبدین زینتهن» یعنی محل و مواضع زینت (نه گوشواره و خود زینت) مانند گوش و گردن نباید پیدا باشد، مگر نقاطی که به صورت طبیعی پیداست؛ علامه تلاش کرده آیات را با آیات تفسیر کند، اما معلوم است که قبل از آن روایات را دیده است؛ لذا فرموده «الا ما ظهر منها» در روایات به وجه و کفین تفسیر شده است.

آیت‌الله هادوی تهرانی بیان کرد: برخی تفسیر دیگری دارند و می‌گویند این تابع عرف است؛ یعنی در یک عرف، وجه و کفین و در برخی عرف‌ها پا و حتی تا ساق پا منظور است؛ برخی حتی فراتر رفته و می‌گویند اسلام دنبال ایجاد عفاف است، نه حجاب؛ ولی ظاهر روایت این است که حجاب، امر شرعی است و روایت دال بر عرف و مصداق زمان نیست، زیرا در دوره پیامبر زنان شبیه زنان امروزی غرب از جهت عریانی بوده‌اند و کار تا جایی رسیده بود که خداوند فرموده حفظ فروج کنید و در دوره ائمه(ع) هم وضع حجابشان خوب نبوده است.

حجاب تابع عرف نیست

استاد حوزه علمیه با بیان اینکه در روایات بیان شده که وجه و کفینی که زینت ندارد، لذا اگر در دست انگشتری باشد که به دست جلوه دهد یا صورت با زینت دارای اشکال است، اظهار کرد: اگر حجاب تابع عرف باشد، ممکن است در برخی عرف‌ها، تا 90 درصد بدن زنان عریان باشد. در این صورت پوشاندن معنایی ندارد؛ لذا مسئله امری تعبدی است و نه ارجاع به عرف. ضمن اینکه اگر خداوند نمی‌خواست حد حجاب را تعیین کند و تنها بگوید همین طور که در جامعه می‌گردید، بگردید، نیازی به نزول آیه نبود.

آیت‌الله هادوی تهرانی با اشاره به تعبیر «وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُيُوبِهِنَّ»، اظهار کرد: یعنی چیزی که سرشان می‌گذشته‌اند(مقنعه یا روسری) باید طوری باشد که سینه آنها را هم بپوشاند، برخی در اینجا گفته‌اند حجاب فقط مخصوص زنان پیامبر است، در حالی که آیه خطاب به مؤمنات است، بنابراین اگر کسی دنبال توجیه است، یعنی حکم را قبول ندارد و نمی‌خواهد بپذیرد، اما رسماً هم منکر نمی‌شود، در حالی که به نظر بنده بهتر است این افراد رسماً بگویند اسلام غلط است، نه اینکه بخواهند حکم غیراسلامی را به نام اسلام به خورد مردم بدهند و بگویند حجاب مستحب است یا برای زنان پیامبر واجب است؛ اینها من درآوردی است.

لباس‌های بدتر از عریانی

وی تأکید کرد: فردی که متأسفانه سپاهی هم هست، کتاب مفصل نوشته است که ثابت کند حجاب واجب نیست و پر است از حرف‌های من درآوردی است؛ در حالی که قرآن به صراحت فرموده که همه زنان مؤمن باید محل زینت‌ها و برحستگی اندام و سر و سینه و مو را بپوشانند؛ البته برخی لباس چسبان می‌پوشند که این هم حجاب محسوب نمی‌شود، زیرا در برخی موارد، داشتن لباس از عریان بودن تحریک‌آمیزتر است.

آیت‌الله هادوی تهرانی بیان کرد: برخی از غرب الگو گرفته و تصور می‌کنند با هر نوع لباسی حجاب را رعایت کرده‌اند، در حالی که مراد پوشاندن بخش‌های جذاب بدن زن است و مستثنیات را هم بیان کرده و آن چیزی است که به صورت طبیعی در ظاهر دیده می‌شود؛ همچنین نکته مهم این است که این بحث در آیه مطرح شده و صرفاً امر روایی هم نیست که کسی بخواهد در صدور آن تردید ایجاد و آن را اسرائیلیات بداند.