کمال انسانی تو کجاست؟ (همان جایی که از تو خلیفهالله میسازد) چه قدر برای رسیدن به چنین کمالی قصور کردهای؟ خداوند ذات بالقوه انسانی تو را کامل خلق کرده است تو برای به فعل رساندن این ذات الهی چه کردهای؟ در کدامین مرتبه ایمان قرار داری؟ در کدامین مرتبه انسانیت زندگی میکنی؟
انسان تا به کمال خود فکر نکند، میزان قصور و اشتباه خود را نخواهد فهمید و به عمق گناهان و اشتباهات خود پی نخواهد برد. مشکل ما در جامعه این است که همه فکر میکنیم خوبیم، کاملیم و این بقیه هستند که مشکل دارند اما اگر برای یک لحظه یک قدم از این تفکر عقب بنشینیم خواهیم فهمید که باید در قبال آنچه هستیم و مهمتر از آن در مقابل آنچه نیسیتم استغفار کنیم.
وقتی به مرتبهای از درک رسیدیم که باور کردیم خودمان، خودمان را در نقص و نه کمال نگه داشتهایم، وقتی به اعمالمان در خانه، محله، خیابان، هنگام رانندگی، هنگام معاشرت به غریبه و آشنا، هنگام کار، حتی هنگام فکر کردن و به ویژه هنگام حرف زدن فکر کردیم و نقایص کارها و حرفهایمان را دیدم و درک کردیم میتوان استغفاری شایسته به درگاه خدا کرده و مسیر بندگی شایسته را آغاز کرد. بندگی سراسر فرمانبرداری از ذاتی کامل.
انسان همیشه از دوستان خود تأثیر میگیرد، داشتن دوست کامل یعنی یک مسیر سادهتر برای رسیدن به کمال؛ حال تصور کنید دوست شما مظهر تمام و کمال، کمال باشد، تصور کنید شما با خدا دوستی کنید. آن زمان است که خصلتهای او را به خود خواهید گرفت. متعالی خواهید شد.
ماه رمضان است و دربهای اجابت دعا باز است. شاید قبل از استغفار باید رسیدن به درک و مقام استغار کردن را دعا کرد.
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ من المُسْتَغْفرینَ واجْعَلْنی فیهِ من عِبادَکَ الصّالحینَ القانِتین واجْعَلْنی فیهِ من اوْلیائِکَ المُقَرّبینَ بِرَأفَتِکَ یا ارْحَمَ الرّاحِمین».
«خدایا قرار بده در این روز از آمرزش جویان و قرار بده مرا در این روز از بندگان شایسته و فرمانبردارت و قرار بده مرا در این روز از دوستان نزدیکت به مهربانى خودت اى مهربانترین مهربانان».