یادکرد معلم شاعری که مهربانی را می‌آموخت + صوت
مرید محمدی، معلم شاعری است که با شعر زیبای خود همواره مهربانی را به مخاطبان خود آموخته و هدیه داده است و اگرچه او را از دست دادیم و پیکرش به تیره تراب سپرده می‌شود، اما همواره زمان او را از مصادیق هنری مردانی خواهیم یافت که هر کجا رفته باشند قدر دیده‌اند و بر صدر نشسته‌اند و نامشان همیشه در زمزمه نیمه‌شب مستان جاودانه خواهد بود.
مرید محمدی، شاعر آیینی و انقلاب اهل چهارمحالوبختیاری پس از یک دوره بیماری بامداد روز گذشته، هشتم آبان‌ماه در سن ۷۹ سالگی در شهرکرد درگذشت. این شاعر برجسته چهارمحالوبختیاری در سال ۱۳۲۳ در گهرو از توابع شهرستان کیار در خانواده‌ای مذهبی و دوستدار اهل بیت عصمت و طهارت (ع) دیده به جهان گشود.
فعالیت‌های مرحوم محمدی عمدتاً در استان‌های خوزستان و چهارمحال و بختیاری بوده است و از آثار این شاعر می‌توان به مجموعه شعر «فجرآوران خیبر» (۱۳۶۲) ـ «دوستی شاید…» (۱۳۸۲)، «چوپی آواز»، «بختیاری سروده‌ها» (۱۳۹۵) و تصحیح مجموعه‌های «دیوان ملا زلفعلی بختیاری» (۱۳۸۰) و «شیدای دهکردی» اشاره داشت.
برای آشنایی بیشتر با این شاعر فقید، گفت‌وگویی با بابک زمانی‌پور، نویسنده و پژوهشگر ادبی استان انجام شده است که با هم می‌خوانیم.
بابک زمانی‌پور، رئیس گنجینه آموزش و پرورش چهارمحالوبختیاری در گفت‌وگو با ایکنا از استان در شرح زندگی مرید محمدی گهرویی، اظهار کرد: مرید فرزند عبدالعلی و کشور، زاده اول فروردین ۱۳۲۳ در محله بالای گهرو از توابع شهرستان کیار چهارمحالوبختیاری است و درگذتش هشتم آبان‌ماه ۱۴۰۲ در شهرکرد بود که از بدو کودکی همزیستی و همراهی خود را با طبیعت بی‌پایان و بی‌بدیل زاگرس میانی آغاز کرد و این موضوع در سال‌های بعد در اشعار و آثارش جلوه خاصی داشته است.
وی ادامه داد: محمدی در دوران اقتصاد نوین ایران از اواخر دهه ۲۰ شمسی با گسترش صنایع نفت و گاز در جنوب ایران به همراه خانواده به خوزستان، سرزمین طلای سیاه سفر کرد و رحل اقامت گزید تا شرایط بهتری را برای بالندگی به همراه اهل خانه و خانواده تجربه کند؛ بنابراین سال‌های کودکی مرید در سرزمین داغ جنوبی در آغاز و انجام سفر‌های متعدد مانند مسجدسلیمان، هفتگل، اهواز، لالی و آبادان طی شد.
زمانی‌پور در خصوص تحصیلات مرحوم محمدی، بیان کرد: در همین سال‌ها بود که این شاعر فقید درس‌های مکتب‌خانه متداول در آن دوران را مانند پنج الحمد و دیوان شیخ‌الاجل سعدی، در مکتب‌خانه ملا میرزابابا گهرویی در مسجدسلیمان یکی پس از دیگری پشت سر گذاشت و باعث شد ریشه‌های ادبیات در وجودش قوی‌تر شود.
این نویسنده و پژوهشگر ادبی در چهارمحال و بختیاری افزود: بعد از اقامت خانواده در شهر اهواز، مرحوم محمدی در دبستان مهزیار این شهر آموزش‌های نوین را فراگرفت و در دوران متوسطه در کنار بزرگانی همچون قدمعلی سرامی، سیروس ستوده، سیروس شجاعی‌فر، سیدمجدالدین کیوانی، باقرزاده و دیگران در مدارس سعدی، فرهنگ و دکتر حسابی اهواز تحصیلات خود را به پایان برد و در همین سال‌ها در نشریه دانش‌آموزی تلخ و شیرین آثار ذوق ادبی خود را به منصه ظهور رساند.
زمانی‌پور به ورود مرحوم محمدی به عرصه تدریس ادبیات فارسی اشاره کرد و گفت: پس از پایان خدمت سپاه‌دانشی، محمدی تصمیم می‌گیرد همزمان با بازنشستگی پدرش در شهر دزفول، راه معلمی را به‌طور رسمی در پیش گیرد و در همین دوران در سال ۱۳۴۸ در دفتر نمایندگی سازمان یونسکو در دزفول به فعالیت‌های هنری نظیر طراحی، خطاطی، انتشار کتاب‌های درسی و... روی می‌آورد و به عنوان معلم زبان و ادبیات فارسی در مدارس اندیمشک مشغول می‌شود.
وی ادامه داد: مرید در همین سال‌ها در رشته کاردانی زبان و ادبیات فارسی در تربیت معلم شهر اهواز پذیرفته می‌شود و در سال ۴۹ تحصیلات خود را آغاز می‌کند و همزمان، آثار شعری بسیار گران‌سنگی از خود به یادگار می‌گذارد که معروف‌ترین آن‌ها را باید منظومه «دوست کوچک من» دانست با این مطلع:
رئیس گنجینه آموزش و پرورش استان بیان کرد: محمدی به‌تدریج زمینه‌های آغاز سرایش شعر به صورت رسمی را وجهه همت خود ساخت و در سال ۱۳۵۲ در رشته زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه ابوریحان بیرونی پذیرفته شد که همین سرآغازی بود تا گام‌های محکم‌تری را در شعر بردارد. وی بعد از فارغ‌التحصیلی به شهر اندیمشک بازگشت و با بزرگان و ادبا و شاعرانی همچون حسین لسانی، شاهین دژشکن، اکبر بهداروند، عبدالرحمن مهرآذین و ابراهیم فراهانی هم‌نشین شد که انجمن دبیران زبان و ادبیات فارسی شهرستان اندیمشک را شکل دادند.
زمانی‌پور افزود: محمدی با وقوع جنگ تحمیلی با تنظیم اشعار حماسی در قالب سوگنامه‌ها و نوحه‌های مهیج به تکریم و پاسداشت ایثار رزمندگان در جبهه‌های مقاومت در برابر تجاوز نیرو‌های بعثی می‌پردازد که حاصل آن، سرایش منظومه‌هایی با عناوین «آسمان خون گریه کن»، «لشگر پیر خمین»، «عازم کوی حسین(ع)» است.
وی بازگشت مرید محمدی در سال ۱۳۶۲ به زادگاهش را یادآور شد و گفت: وی براساس علقه‌های ایام کودکی خود به زادگاهش باز می‌گردد و پس از ورود به شهرکرد به امر تدریس زبان و ادبیات فارسی در مراکز تربیت معلم، دانشگاه علوم پزشکی، دانشگاه آزاد و دبیرستان‌های این شهر می‌پردازد. حضور در انجمن عمان سامانی شهرکرد از دیگر دل‌مشغولی‌های ادبی این شاعر فقید در بدو بازگشت به استان بود.
این نویسنده چهارمحالوبختیاری بیان کرد: نوشته‌های زیبا و اشعار خاص مرید محمدی زبانزد هستند و او را باید یکی از شاعران اصلی پایه‌گذار شب‌های شعر منطقه‌ای و ملی بدانیم؛ وی در سال ۱۳۷۷ با تأسیس انتشارات مرید در شهرکرد به انتشار آثار خود و دیگر شاعران روی آورد. علاوه بر مجموعه‌های شعری فراوان، آثار تصحیح شده ادبی نیز از طریق این انتشارات تقدیم علاقه‌مندان زبان و ادبیات فارسی شده است.
زمانی‌پور گفت: مرید محمدی معلم شاعری است که با شعر زیبای خود همواره مهربانی را به مخاطبان خود آموخته و هدیه داده است و اگرچه امروز او را از دست دادیم و پیکرش به تیره تراب سپرده می‌شود، اما همواره زمان او را از مصادیق هنری‌مردانی خواهیم یافت که هر کجا رفته باشند قدر دیده‌اند و بر صدر نشسته‌اند و نامشان همیشه در زمزمه نیمه‌شب مستان جاودانه خواهد بود.
در ادامه، ابیاتی از یک منظومه سروده مرید محمدی که خود از زبان شاگردش سروده است، با خوانش بابک زمانی‌پور تقدیم مخاطبان گرامی می‌شود.
منظومه ماندگار «کوچ» اثر مرحوم محمدی با صدای بابک زمانی‌پور حُسن ختام این گفت‌وگو است.
یادآور می‌شود، مراسم وداع و خاکسپاری پیکر مرحوم استاد مرید محمدی، پنج‌شنبه ۱۱ آبان ۱۴۰۲ از ساعت ۹ تا ۱۱ در قطعه نام‌آوران آرامستان بهشت رحمت شهرکرد برگزار می‌شود؛ نام و یادش گرامی باد.
انتهای پیام
