چهارم محرم؛ روزی به‌ نام فرزندان حضرت زینب(س)

به گزارش ایکنا از قم، چهارمین روز محرم است، روزی که به نام طفلان حضرت زینب(س)، حر و اصحاب امام حسین(ع) نام‌گذاری شده است.

حضرت زینب کبری(س) نه تنها خودش در صحنه کربلا با تحمل مصائب فراوان و پرستاری و تیمارداری از زنان و کودکان به الگوی صبر و استقامت برای زنان عالم تبدیل شد، فرزندان وی نیز نقش مهمی در قیام عاشورا ایفا کردند.

در روز عاشورا، وقتی نوبت به جوانان هاشمی رسید، فرزندان زینب کبری(س) نیز خود را آماده قتال کردند. حضرت زینب(س) در این موقع که فرزندان دلبند خود را راهی قتال با دشمنان دین و قرآن می‌کرد، حالتی دگرگون داشت.

حضرت زینب کبری(س) عقیله بنی‌هاشم نائبه الامام است، اصلاً او شریک کربلای حسین(ع) است؛ نه به این جهت که بنابر نقل، فرزندان خود را با دست خود کفن‌پوش و فدای راه امام حسین(ع) کرده، که از لحظه‌ای که از دامن زهرای مرضیه(س) پای به عرصه وجود گذاشته، دیده به دیدار حسین باز کرده است، برای همین است که اهل دل، آفرینش او را برای کربلا معنا کرده‌اند.

مگر نه آنکه در زمان حضور در کوفه، در مجلس تفسیر قرآن، وقتی آیه شریفه «کهیعص» را برای زنان کوفی تفسیر می‌کرد، امیرالمؤمنین(ع) به او فرمود: این عبارت «کهیعص» رمزی در مصیبت وارده بر شماست و کربلا را برای آن مخدره ترسیم کرد.

بسیاری می‌گویند: زینب کبری(س)، دو فرزند خود را مهیای نبرد کرد و به آن‌ها تعلیم داد که اگر با امتناع آن حضرت مواجه شدید کما‌اینکه آن مظلوم حتی غلام سیاه را از قتال بر‌حذر می‌داشت دایی خود را به مادرش فاطمه(س) قسم دهید تا اجازه میدان رفتن بگیرید. از جمله فرزندان حضرت زینب(س) که در صحرای کربلا به شهادت رسیدند می‌توان از محمد‌ بن عبدالله بن جعفر و عون‌ بن عبدالله جعفر نام برد.

بارگاه فرزندان حضرت زینب(س)

شهدای کربلا، در پایین پای حضرت حسین(ع) مدفون هستند و به احتمال قوی این دو دلداده حضرت زینب(س) نیز در همان‌ جا پروانه شمع محفل حائر حسینی هستند. البته در ۱۲ کیلومتری کربلا بارگاهی کوچک منصوب به عون‌ بن عبدالله وجود دارد که ملجأ زائران است، برخی را عقیده بر این است که این مرقد یکی از نوادگان امام مجتبی(ع) به نام عون است.

پس از شهادت خاندان عقیل حضرت ام‌المصائب، عقیله بنی هاشم(ع) دو فرزندش «عون» و «محمد» را برای جانفشانی به محضر حضرت اباعبدالله(ع) فرستاد. در تاریخ آمده این دو بزرگوار فرزندان عبدالله بن جعفر بودند، این دو برادر به میدان آمده و هر یک جداگانه وفاداری خویش را تا مرز شهادت به امام زمان‌شان ابراز داشتند.

ابتدا محمد در حالی‌ که این‌گونه رجز می‌خواند وارد میدان شد: به خدا شکایت می‌کنم از دشمنان قومی که از کوردلی به هلاکت افتادند، نشانه‌های قرآنی که محکم و مبین بود را عوض کردند و کفر و طغیان را آشکار کردند.

جمعی از سپاه کوفه به دست او کشته شدند و سرانجام عامر بن نهشل تمیمی، جناب محمد را به شهادت رساند. بعد از شهادت محمد، عون‌ بن عبدالله بن جعفر وارد میدان شد و این‌گونه رجز خواند: اگر مرا نمی‌شناسید، من پسر جعفر هستم که از روی صدق شهید شد و در بهشت نورانی با بال‌های سبز پرواز می‌کند، این شرافت برای من در محشر کافی است.

نوشته‌اند تا ۲۰ تن را به درک واصل کرد، آن‌گاه به دست عبدالله بن قطنه طائی به شهادت رسید. منقول است حضرت زینب(س) زمانی‌ که هر یک از بنی‌هاشم(ع) به شهادت می‌رسیدند، به کمک سیدالشهدا(ع) برای تعزیت می‌آمد، ولی هنگام شهادت این دو بزرگوار پرده خیمه را انداخت و از خیمه‌گاه خارج نشد.