نام‌گذاری قطعه‌ای از گلزار شهدای كازرون به نام گل‌های داوودی

مجموعه سلامت فارس در طول سال‌های دفاع مقدس، در کنار خدمات پشتیبانی در جبهه‌های حق علیه باطل و خدمت به رزمندگان غیور میهن در بهداری‌ها و بیمارستان‌های صحرایی، شهدای گرانقدری را به این انقلاب تقدیم کرده که در روزهای دوشنبه هر هفته با این آلاله‌های جاویدان آشنا می‌شویم. در این شماره بخشی از وصیت‌نامه شهید «محمدرحیم داوودی» را مرور می‌کنیم.

شهید محمدرحیم داوودی

تاریخ و محل ولادت: ۱۰بهمن۱۳۴۴، کازرون

تاریخ و مکان شهادت: ۴خرداد۱۳۶۷، شلمچه

رشته‌ تحصیلی: پرستاری شیراز

خاطره‌ای از زبان خواهر شهید:

سال ۶۶ بود. محمدرحیم و برادر کوچکترم مجید هر دو در جبهه‌ شلمچه بودند؛ اما در شهریور همان سال مجید به شهادت رسید. همزمان دو جوان دیگر از آشنایان ما (پسرعمه و پسرعمو) که اتفاقاً فامیلشان داوودی بود هم به شهادت رسیدند؛ به همین خاطر آن قطعه از گلزار شهدای کازرون که این عزیزان را به خاک سپردند به قطعه‌ شهدای گل‌‌های داوودی معروف شد. یادم می‌‌آید همان موقع، محمدرحیم برای مراسم تدفین مجید به مرخصی آمد. در گلزار شهدا محمدرحیم به یکی از دوستانش گفته بود: «ان‌‌شاء‌الله من هم به‌‌زودی شهید می‌‌شوم و شما حتماً در قطعه‌ شهدای گل ‌های داوودی یک جای خالی هم برای من بگذارید».

بعد از پایان مراسم ختم برادرم مجید، محمدرحیم در حال آماده شدن برای رفتن به جبهه بود که پدرم از او خواست فعلاً به‌ خاطر بی‌‌تابی‌‌های مادر از رفتن صرف‌‌نظر کند؛ اما محمدرحیم رو به پدر کرد و گفت: «پدر جان! تا زمانی که جنگ هست و ادامه دارد من به‌‌هیچ‌ عنوان جبهه را ترک نمی‌‌کنم. احساس می‌‌کنم که فاصله‌ بین شهادت من و مجید زیاد طول نمی‌کشد. پدر جان! دعا کنید که من هم به‌زودی شهید بشوم».

محمدرحیم جنازه‌اش مدتی مفقود بود و بالاخره در شهریور سال ۱۳۶۷، همزمان با سالگرد ختم برادرش، پیدا و در گلستان شهدای (امام‌زاده سید محمد نوربخش) شهرستان کازرون، در قطعه‌ گل‌‌های داوودی به خاک سپرده شد.