آموخته‌هایی از زندگی و حماسه حبیب
اساسی‌ترین و بنیادی‌ترین الگویی که در زندگی و حماسه حبیب بن‌مظاهر میتوان مشاهده کرد، اعتقاد و باور او به مقام و جایگاه امامت است.
حجت‌الاسلام علیرضا قبادی، جامعه‌شناس و کارشناس دین به مناسبت ماه محرم و ایام سوگواری سیدالشهدا(ع) و یاران باوفای ایشان، یادداشتی نگاشته و مختصری به زندگی حبیب بن‌مظاهر اشاره کرده است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
«بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا اباعبدالله الحسین
زندگی و حماسه عاشورائیان – آموخته‌هایی از زندگی و حماسه حبیب
هدف از مطالعه زندگی و حماسه عاشورائیان، شناخت زندگی و حماسه آنان و مهمتر از آن آگاهی از اندیشه و رفتار انان به منظور الگوبرداری برای نسل‌هایی است که یاد و نام آنان را گرامی می‌دارند. این‌چنین شناختی البته رافع انتقاداتی است که برخی در برپایی این محافل مذهبی مطرح می کنند که برگزاریی مراسم عاشورا صرفا برگزاری یک سنت مذهبی است! و کارکردی برای عصر حاضر ندارد! هر چند که احیای سنت‌ها در همه فرهنگ‌ها مورد توجه است و از این رو چنین شبهه‌ای اساسا موجه نیست.
اما آنچه که احیای سنت عزاداری عاشورا را از سایر سنت‌ها متمایز می‌کند، احیا و بازتولید ارزش‌ها، باورها و رفتارهایی است که قابلیت و ظرفیت تأسی فراعصری داشته و الگویی برای هر نسلی است که می‌خواهد، آزادانه، شرافتمندانه و سعادتمندانه زندگی کند.
همین راز تفاوت اقامه عزا برای امام حسین(ع) با سایر سنت‌ها از یک سو و حکمت نهفته در کلام ائمه معصومین(ع) در توصیه و تأکید برپایی این سنت از سوی دیگر است. البته مشروط به آنکه قرائت و روایتی از عاشورا صورت گیرد که ارزش‌ها، باورها و رفتارهای الگویی آنان را برای نسل عصر حاضر باز تولید کند! در این گفتار به درس‌هایی از زندگی و حماسه حبیب بن‌مظاهر، اشاره می‌شود.
بیان همه درس‌آموخته‌های حبیب بن مظاهر در این کوتاه گفتارها مقدور نیست و آنچه در این گفتار بیان می‌شود، اشاره اجمالی به برخی درس‌ها، از حبیب بن مظاهر اسدی است.
اولین، مهمترین، اساسی‌ترین و بنیادی‌ترین الگویی که در زندگی و حماسه حبیب بن مظاهر میتوان مشاهده کرد، اعتقاد و باور او به مقام و جایگاه امامت است که بنیاد و محور اعتقاد شیعی را شکل می‌دهد. حبیب بن مظاهر پایبند این اعتقاد بود، از این رو از بیعت با یزید امتناع کرد و او را شایسته برای چنین مقامی در مدیریت و اداره جامعه نمی‌دانست و این مهم را در نامه‌ای که از جانب او و سایر شیعیان کوفه برای دعوت امام حسین(ع) نوشتند نیز تصریح و تأکید کردند.
امام حسین(ع) نیز نگاه و باور آن‌ها را در پاسخی که به نامه حبیب بن مظاهر و سایر شیعیان کوفه نوشت، تأیید کرد. بخشی از پاسخ امام حسین(ع) به نامه شیعیان کوفه چنین است: «من آنچه را نوشته بودید دریافتم. گفتار اغلب شما این است که ما پیشوایی نداریم ... چراکه به جانم قسم، امام کسی نیست مگر برقرار کننده احکام قرآن، مجری عدالت، برگیرنده حق و کسی که خود را وقف راه خدا کرده باشد. والسلام»
چنین باوری به امام و امامت، متوقف به دوره تاریخی معینی نیست، بنیان اعتقادی شیعیان در همه ادوار تاریخ است که امام تنها کسی است که احکام قرآن را اقامه کند، عدالت را اجرا کند، حق را مجری باشد و خود را وقف راه خدا کند.
حبیب بن مظاهر صداقت خود را به این اندیشه در عصر خود جامه عمل پوشاند و سالخوردگی یا هر چیز دیگر، مانعی در پایبندی و عمل به این اعتقاد نشد. همچنین، وی نسبت به جامعه خود در انجام تکلیف روشنگری و خیرخواهی اهتمام جدی داشته و یا به تعبیری در اجرای امر به معروف و نهی از منکر غفلت نکرد.
حبیب روشنگری و خیرخواهی و دعوت به صلاح راحتی نسبت به لشگریان عمر سعد نیز انجام داد. از جمله دیگر آموزه‌ها و درس‌های زندگی و حماسه حبیب بن مظاهر، وفاداریی، شكيبایی، حال معنوی، شادی‌آفرینی برای دیگران و... بود که در عصر حاضر تأسی و تبعیت از این آموزه‌ها به شدت احساس می‌شود.
در گفتار بعد به زندگی و حماسه صحابی دیگر اباعبدالله الحسین(ع) اشاره می‌کنیم. در شب جمعه یادی کنیم از سفرکنندگان به دیار غربت که عاشق تعزیه داری حضرت اباعبدالله الحسین(ع) بودند و ما را نمایندگان خود در این مجالس می‌بینند».
انتهای پیام
