دومین شماره «آیین حکمرانی» منتشر شد
دومین شماره از دوفصلنامه علمی تخصصی آیین حکمرانی توسط انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی منتشر شد.
به گزارش ایکنا، این شماره حاوی هفت مقاله با عناوین «جایگاه عدالت در ساخت شرعی حکمرانی قرآنی»، به قلم منصور میراحمدی «اکتشاف و طراحی نظام اقتصادی اسلام (با تأکید بر دیدگاه مقام معظم رهبری در نظام سازی اسلامی)»، نوشته سیدعباس موسویان و حسین غفورزاده «روش‌شناسی استنباط گزاره‌های فقه امنیت»، اثر ابوالقاسم علیدوست، محمدحسین پورامینی و یاسین پورعلی «تحلیل فلسفی اصول عام تدبیری و راهبردی حکمرانی متعالی و تعالی‌بخش»، به قلم مهدی غضنفری، موسی الرضا قائمی و حسین رمضانی حسین‌آباد، «حکمرانی خوب و الزامات سازه‌ای شفافیت (با تأکید بر اسناد فرادستی جمهوری اسلامی ایران)»، اثر علیرضا زهیری «مقاومت مردم‌پایه در حکمرانی اسلامی (آثار و پیامدها)» اثر محمد ملک‌زاده و «مسئله حکمرانی اجتماعی (با تأکید بر نقش تشکل‌های اجتماعی) نوشته حسین بایایی مجرد است.
در بخشی از مقاله «جایگاه عدالت در ساخت شرعی حکمرانی قرآنی» آمده است: فهم معنا و جایگاه عدالت در حکمرانی قرآنی مستلزم توجه به ساخت معنایی قرآن کریم است. مقاله حاضر با رویکردی معناشناختی و با بهره‌گیری از روش تفسیری تلاش می‌کند نسبت عدالت و امر حکمرانی را از نظر قرآن کریم تبیین نماید. از دیدگاه نگارنده، عدالت به عنوان یک الزام شرعی در درون ساخت شرعی حکمرانی قرآنی به عنوان یکی از زیربخشهای ساخت معنایی حکمرانی قرآنی قابل تبیین است. مطالعه آیات ناظر به عدالت اجتماعی نشان می‌دهد از نظر قرآن کریم عدالت اجتماعی در امر حکمرانی، الزامی شرعی هم برای حکمرانان و هم مردم است.
قرآن کریم به طور خاص تحقق عدالت اجتماعی را به عنوان یک الزامی شرعی در عرصه عدالت قضایی به عنوان یکی از زیربخشهای عدالت اجتماعی نیز مورد توجه قرار داده و در نهایت از طریق وجوب مبارزه با ظلم بر الزامی‌بودن تحقق عدالت اجتماعی تأکید نموده است.
در بخشی از مقاله «روش‌شناسی استنباط گزاره‌های فقه امنیت» نیز می‌خوانیم: موضوع امنیت از موضوعات ضروری برای بحث و گفت‌وگوی همه انسانها، در همه زمانها و مکان‌‌ها می‌باشد. سخن از فقه امنیت، سخن از یکی از ساحتهای جدید فقه در بازپژوهی و نظریه‌پردازی در عرصه حکمرانی است. فقه امنیت بخشی از فقه به شمار می‌رود که در آن مسائل امنیت را مورد بحث قرار می‌دهد؛ اما سؤال مهم این است که آیا فقه امنیت و احکام مربوط به آن، در استنباط گزاره‌های خویش، از روش خاصی برخوردار است؟ به عبارت دیگر آیا استنباط احکام امنیت همانند استنباط احکام نماز و حج از ادلّه است یا با آن متفاوت است؟
در پاسخ به این مسئله باید بیان داشت که فقه امنیت با سایر ابواب فقهی واجد اشتراکات و افتراقاتی است. در روش‌های مشترک، توجه به روشها و ضرورتهای حاکم بر دانش فقه از جمله شروع حرکت اجتهادی از اسناد معتبر و تحفظ بر منابع چهارگانه فقه ضروری است. فقه امنیت در روش‌های استنباط ویژه خود بر مدیریت ادلّه، هویت‌گرایی و پیامد‌گرایی توجه داده و بر استنباط دوم تأکید دارد. بنابراین توجه به روش‌شناسی در فقه امنیت از یک سو مانع از فقه‌سرایی و فقه‌سازی خواهد شد؛ از سوی دیگر فقیه زمانی که مجهّز به روش بحث باشد، از استنباط عقیم و بی‌ثمر فاصله خواهد گرفت؛ یعنی از یک سو با عطف توجه به هنجارها، فقه «پایا» حاصل می‌شود و از سوی دیگر اقتضائات، مد نظر وی قرار می‌گیرد که در این حالت فقه «پویا» را نتیجه می‌دهد.
انتهای پیام
