علی اکبر نخعی، روانشناس و مشاور خانواده در گفتوگو با ایکنا از خراسانجنوبی اظهار کرد: در تعریف کودک کار باید گفت به همه کودکان زیر 18 سال که به منظور کسب درآمد برای تامین معاش خود و یا خانواده در خیابان مشغول به کارند گفته میشود.
وی افزود: این کودکان شامل چند گروه هستند؛ گروه اول کودکانی که کمتر از 15 سال سن داشته و کار میکنند که طبق قانون کار کارکردن برای این افراد ممنوع است و گروه دوم کودکان ۱۵ تا ۱۸ سال است که براساس قانون کار میتوانند طبق شرایط خاص یعنی ساعت کمتر و کار سبک کار کنند.
این روانشناس خانواده اظهار کرد: فرهنگ هر جامعه که شامل ازدیاد و یا نبود آسیبهای اجتماعی، وضعیت اقتصادی، فرهنگ خانواده و تعداد فرزندان فرزندان بیماری از موارد دیگر اجتماعی و فرهنگی است، میتواند شکلدهنده مفهومی به نام کودکان کار باشد.
نخعی ادامه داد: این نکته که کار کردن کودکان افزایش ابتلا به بزهکاری را به دنبال دارد، یک امر اجتنابناپدیر است و حتی پدران و مادران نیز از آن آگاهی دارند. اولین نکته این است که کودکان کار با توجه به اینکه ساعت زیادی از طول روز را در خیابان به سربرده سرپرستی درستی نشده و در معرض انواع آسیبها قرار دارند.
وی بیان کرد: دومین نکته اين است که متاسفانه از این کودکان با توجه به نیازی که دارند، انواع بهرهکشی صورت میگیرد؛ سوء استفاده در حوزه حمل مواد مخدر از جمله مهم ترین مواردی است که این کودکان با آن سر و کار دارند.
وی گفت: مورد دیگر اینکه کودکان کار چون از توان ضعیفی برخوردار هستند در معرض سوء استفادههای جسمی و جنسی قرار میگیرند و در معرض آسیبهای فیزیکی از قبیل خشونت، تعرض، تصادف نیز قرار دارند.
نخعی ادامه داد: براساس قانون درصورتی که احراز شود علت حضور کودکان کار در خیابان فقر است، در این صورت کمیته امداد وضعیت خانوادهها را بررسی کرده و درصورت احراز نیازمندی از خدمات مستمر یا غیر مستمر برخوردار میشوند.
وی تصریح کرد: برهم زدن بعضی از قوانین، رواج تکدیگری و ارائه چهره زشت از فقر و وضعیت اجتماعی سرقت از عابران و اتومبیلها، جریحهدار کردن افکار عمومی، ناکارآمد کردن سیستمهای حمایتی و اجتماعی جامعه از جمله مهمترین زیانهای حضور کودکان کار در خیابانها هستند.
نخعی یادآور شد: باتوجه به وجود تمام این مسائل، برای جذب و شناسایی کودکان بازمانده از تحصیل که اکثرا در خیابان مشغول به کارهای بزرگتر از توان خود هستند نیازمند کاری جمعی با هم افزایی عمومی هستیم که شاید تاکنون به آن به صورت جمعی توجه نکردهایم؛ در این خصوص نیازمند تشکیل کارگروههایی با این موضوع با همکاری سازمانها و دستگاههایی همچون آموزش و پرورش، فرمانداریها، سازمان بهزیستی، کمیته امداد امام(ره) هستیم.
انتهای پیام