تلاوت بهاری زکریا الموسوی، قاری ممتاز لبنان + فیلم
زکریا الموسوی، قاری ممتاز لبنانی به مناسبت فرارسیدن بهار طبیعت، فرازهایی دلنشین از آیات مبارکه کلام وحی را با موضوع نعمت‌های خدادادی در زمین و آسمان تقدیم مخاطبان قرآن‌دوست ایکنا کرده است.
به گزارش ایکنا، زکریا الموسی، قاری ممتاز و بین‌المللی لبنان در دو ویدئو آیات 22 و 164 سوره مبارکه بقره را تلاوت کرده است.
متن و ترجمه آیات:
الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَكُمْ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۲﴾
آن پروردگاری که زمین را برای شما بستری گسترده و آسمان را سقفی برافراشته قرار داد و از آسمان، آبی [مانند برف و باران] نازل کرد و به وسیله آن از میوه‌های گوناگون، رزق و روزی برای شما بیرون آورد؛ پس برای خدا شریکان و همتایانی قرار ندهید در حالی که می‌دانید [برای خدا در آفریدن و روزی دادن، شریک و همتایی وجود ندارد].
نکات قرآنی در آیه 22 سوره مبارکه بقره:
در این آیه خداوند به نعمتهاى متعدّدى اشاره می‌فرماید كه هركدام از آنها سرچشمه چند نعمت دیگر است. مثلاً فراش بودن زمین، اشاره به نعمتهاى فراوان دیگرى است. همچون سخت بودن كوه‌ها و نرم بودن خاك دشتها، فاصله زمین تا خورشید، درجه حرارت و دما و هواى آن، وجود رودخانهها، درّهها، كوه‌ها، گیاهان و حركتهاى مختلف آن كه مجموعاً فراش بودن زمین را مهیّا كردهاند.
چنانكه در قرآن براى زمین تعابیر دیگری شده است، زمین هم «مهد» گهواره است، هم «ذلول» رام و آرام و هم «كفات» در برگیرنده.
كلمه «سماء» در آیه یك بار در برابر «ارض» آمده است كه به همان قسمت بالا اشاره دارد و مراد همان قسمت نزول باران از ابرها است.
كلمه «سماء» در آیه یك بار در برابر «ارض» آمده است كه به همان قسمت بالا اشاره دارد و مراد همان قسمت نزول باران از ابرها است.
زکریا الموسوی در ویدئوی دوم آیه 164 سوره مبارکه بقره را تلاوت می‌کند.
متن و ترجمه آیه 164 سوره بقره
إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿۱۶۴﴾
راستى كه در آفرينش آسمان‌ها و زمين و در پى يكديگر آمدن شب و روز و كشتی‌هايى كه در دريا روانند با آنچه به مردم سود مى‌رساند و [همچنين] آبى كه خدا از آسمان فرو فرستاده و با آن زمين را پس از مردنش زنده گردانيده و در آن هر گونه جنبندهاى پراكنده كرده و [نيز در] گردانيدن بادها و ابرى كه ميان آسمان و زمين آرميده است براى گروهى كه مىانديشند واقعاً نشانههايى [گويا] وجود دارد(۱۶۴).
