مقبولیت حضرت ابراهیم(ع)؛ وجه مشترک میان ادیان بزرگ جهان

حجت‌الاسلام والمسلمین سعید بهمنی، عضو هیئت علمی پژوهشکده فرهنگ و معارف قرآن کریم در گفت‌وگو با ایکنا از قم یکی از آیات کلیدی جزء سوم قرآن کریم را آیه ۶۴ سوره آل عمران دانست و اظهار کرد: این آیه دعوت به‌وسیله مشترکات میان پیروان ادیان مختلف است که در این آیه کلمه «سواء» به تعبیر عمده مفسرین به مسئله توحید اشاره دارد.

وی با اشاره به اینکه مخاطب این آیه اهل کتاب هستند، ادامه داد: تفاوت مسلمانان و پیروان دو دین بزرگ یهودی و مسیحی می‌تواند در این موضوع باشد که آن‌ها علی‌رغم اعتقاد به وجود خداوند، به کلمه لا اله الا الله که از توحید می‌آید اعتقادی ندارند.

این پژوهشگر قرآنی افزود: بنابراین ما و پیروان دیگر ادیان چون در وجود خدا یعنی توحید مشترکیم اما در نبود معبود دیگری غیر از خداوند ممکن است اشتراک نداشته باشیم؛ از طرفی این ادیان بزرگ حضرت ابراهیم(ع) را نیز قبول دارند می‌توان به‌عنوان فرضیه‌ای حضرت ابراهیم(ع) را نیز از مشترکات یا مقصود کلمه سواء دانست.

وی توضیح داد: کلمه سواء به شهادت خود قرآن چیزی است که هیچ خدشه یا اشکالی از طرف پیروان ادیان در آن وجود ندارد و بنابراین فرضیه ذکر شده را می‌توان به‌عنوان ارائه یک ایده به جامعه علمی جهت بررسی در نظر گرفت؛ در آیات بعدی نیز در همین راستا بیان می‌شود که حضرت ابراهیم(ع) نه یهودی است و نه نصاری.

بهمنی اضافه کرد: ایده بالا، نظری در خصوص استراتژی تقریب میان ادیان نیز محسوب می‌شود، زیرا ادیان‌ الهی که ما می‌شناسیم همه حضرت ابراهیم(ع) را قبول داشته و به ایشان معتقدند.