به گزارش ایکنا، تاریخچه مشخصی برای شروع روضههای خانگی در کشور ما وجود ندارد، اما در بخشی از تاریخ آمده است که زمانی که رضاشاه برگزاری مجالس عزاداری در مساجد و تکایا را ممنوع کرد، مردم به روضههای خانگی گرایش پیدا کردند. بار معنوی این مجالس آنقدر زیاد بود که تا این دوره نیز موجودیت آنها حفظ شده است و معمولاً هفتگی برگزار میشود، اگرچه الزامی برای آن وجود ندارد. معمولاً بانی خانه خود را در یک تاریخ مشخص هفتگی یا ماهیانه وقف روضه میکند. همسایگان و آشنایان هم از این تاریخ مطلعاند و خود را به مراسم میرسانند. در ایام قدیم که این شکل از روضه خانگی بیشتر رواج داشت شخصی که هم سخنرانی میدانست، هم روضهخوانی و احیاناً مسئلهگویی شرعی، سر ساعات مشخصی خودش را به خانههای افراد صاحب روضه میرساند.
نکته حائز اهمیت در برگزاری این روضهها، سادگی و به دور از تکلف بودن آنهاست؛ به گونهای که امام صادق(ع) در اینباره میفرمایند که اگر فردی حتی بتواند یک نفر و یا خود را با ذکر مصیبت امام حسین(ع) به گریه اندازد، بهشت بر وی واجب میشود.
رضا پوراحمد، از جانبازان جنگ تحمیلی و هشت سال دفاع مقدس، مداح و روضهخوان اهلبیت(ع) درباره روضههای خانگی و اقدام برای برپا ماندن این مجالس، در گفتوگو با ایکنا، اظهار کرد: پیامبر گرامی اسلام(ص) میفرمایند: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَینِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً؛ برای شهادت حسین(ع)، حرارت و گرمایی در دلهای مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمیشود».
بیشتر بخوانید:
وی اضافه کرد: اقامه عزا در رثای اباعبدالله(ع) از زمان ائمه معصومین(ع) برقرار بوده و در دوره امام رضا(ع) به اوج خود رسیده است. در حدیثی از امام رضا(ع) آمده است که به شخصی درباره اقامه عزا برای جد گرامیشان فرمودند: «یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ؛ ای پسر شبیب، اگر خواستی برای چیزی گریه کنی فقط برای جد غریب ما حسین(ع) گریه کن. در ادامه این سخن نیز عبارت جانسوزی ذکر میکند که: «فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ؛ چون گوسفند سرش را بریدند».
این مداح اهلبیت(ع) تصریح کرد: اقامه عزا برای سیدالشهدا(ع) پس از ائمه(ع) به نسلهای بعد منتقل شد و شیعیان امیرالمؤمنین(ع) این عزا را برپا کردند و به نسل امروز رسید و در قالبهای گوناگون از جمله روضههای خانگی اقامه عزا انجام و اغلب در روزهای مختلف هر ماه قمری برگزار میشود؛ البته امروزه تعداد برگزاری این مراسم بسیار کاهش یافته و گاه تعطیل شده است.
وی به ذکر خاطرهای پرداخت و گفت: مادر مرحومم اول هر ماه مجلس روضه داشت و چند مداح میآمدند که عبا بر تن و پوشش به خصوصی داشتند و در مجلس روضهخوانی، این مداحان ابتدا مسئلهای شرعی میگفتند و سپس به ذکر حدیثی میپرداختند و در آخر روضه میخواندند. هر خانوادهای نیز با توجه به وسع مالی خود به مداح برای عرض تشکر پول میداد. گاه این مداحان وقتی میآمدند که هنوز هوا کامل روشن نشده و خورشید بالا نیامده بود.
پوراحمد با بیان اینکه روضه اهلبیت(ع) دل انسان را آباد میکرد و روح را جلا میداد، ادامه داد: در قدیم خانهها آپارتمانی نبود و این موضوع امروزه به کمرنگتر شدن این روضهها دامن زده و خوب است جوانترها و زوجهای جوان به برپایی و اقامه روضههای خانگی اقدام کنند. روضههای خانگی زمینه انتقال فرهنگ عاشورایی به جوانان را احیا میکند و حتماً نباید جمعیت زیادی داشته باشد. من و همسرم نهم ماه قمری روضه داشتیم و روضهخوان میآمد و مجلس مختصر و دونفرهای بود.
وی در پایان گفت: دل باید متوجه اباعبدالله(ع) باشد و این ارتباطی به جمعیت ندارد. روضه خانگی حتی میتواند فقط با حضور اعضای خانواده برگزار شود. مهم نیت و برگزاری یک مجلس بیتکلف است.
انتهای پیام