محمدعلی حضرتی، شاعر و پژوهشگر، در مصاحبه با ايكنا از قزوين، ضمن اشاره به رويكرد شعر آيينی اظهار كرد: رویکردی كه در عرصه شعر آیینی اهميّت بسيار دارد، نگاه تازه به اين موضوع و تأمل در يافتن معانی نو است.
وی بيان كرد: در اين راه شاعری موفق خواهد بود كه از به كار بردن تصاوير قديمی پرهيز كند و بتواند تعبيرهای جديدی از تصاوير قديمی به دست آورده و به لحاظ زبان، ساختار و فرم آن را با شعر امروز هماهنگ كند.
اين شاعر ادامه داد: يكی ديگر از ويژگیهای شعر آیینی آن است كه مخاطب شعر دچار پالایش روحی شود در واقع شاعر بايد با نوآوری در اثرش مخاطب را با خود همراه كرده و او را يك قدم به سمت پالايش روحی حركت دهد.
حضرتی در ادامه به دگرگونیهای شعر آیینی در طول تاریخ ادب فارسی اشاره کرد و افزود: شعر آیینی تا قبل از دوره صفوی سراسر نعت و ستایش بود، وقتی آثار بزرگانی چون مولانا، رودکی، عطار و خاقانی را میخوانیم، هیچ اثری از افسوس و دریغ و مرثیه در آنها نمیبینیم، اما پس از دوره صفوی نه تنها شعر آیینی مرثیهگرا میشود، بلکه یک اشکال بزرگ پیدا میکند و آن چشمپوشی از مقام رسالت است. در این دوره درباره حضرت رسول(ص) به شدت سکوت بوده و بیشتر از جانشینان پیامبر سخن به میان آمده است.
وی گفت: شعرهای واعظ قزوینی، سالک، کلیم و صائب از آخرین نمونههای خوب اشعار آیینی هستند که پس از آنها این نوع شعر در سراشیبی انحطاط مکتب بازگشت قرار گرفت و مرثیهگویی رواج یافت.
اين شاعر اضافه کرد: در دوره معاصر هم سفارشی شدن اشعار و جشنوارهای شدن شاعران از مشکلات عمده شعر آیینی است که منجر میشود این اشعار تهی از معرفت و مملو از ستایشگریها و غلوهای بیاساس گردد که بدون عنوان، به شعری عاشقانه برای معشوقی مجازی تبدیل شود.
حضرتی گفت: البته نباید انکار کرد که در دهه چهل شاعرانی همچون «موسوی گرمارودی» و «نعمت ميرزازاده» نگاه اجتماعی خاصی را به عنوان رویکردی جدید در عرصه شعر آیینی وارد کردند.
وی خاطرنشان كرد: ميرزازاده و گرمارودی در اقتراح شعری حسینیه ارشاد به مناسبت آغاز پانزدهمين قرن بعثت برگزیده شدند. در این مسابقه بزرگانی از جمله استاد میرجلالالدین کزازی با یک قصیده غرّا شرکت داشتند.
انتهای پیام