تقیه از پراکندگی و اضمحلال پیروان یک مذهب جلوگیری می‎کند

حجت‌الاسلام محمد مهرجو، مدرس حوزه علمیه امام جعفر صادق(ع) زاهدان در گفت وگو با خبرگزاری بین‎المللی قرآن (ایکنا) از سیستان و بلوچستان در مورد تقیه در دین اسلام گفت: تقیه پنهان کردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان به جهت حفظ از ضرر و زیانِ قابل توجه، است.

این مدرس حوزه علمیه امام صادق(ع) زاهدان اظهار کرد: تقیه، حکم عقل است و شارع مقدس این حکم را امضاء و تایید کرده است، بنابراین یک امضایی است و نه تأسیسی. تقیه به حسب حکم تکلیفی، به واجب، حرام و مستحب تقسیم شده و در زمانی اجرا می‌شود که شخص، ترس از جان یا مال یا آبروی خود در مقابل مخالفان را احساس کند.

مهرجو تصریح کرد: تقیه هم مانند دیگر احکام تا زمان برپایی قیامت جاری است و هر کجا که شخص احساس کند اجرای تقیه لازم است باید به تکلیفیش عمل کند. تقیه از زمان ائمه بسیار کاربرد داشته است، چون مذهب تشیع فراز و نشیب‌های بسیار در طول تاریخ داشته است .به طور مثال بعد از زمان صلح امام حسن(ع)، معاویه به والیان دستور داد تا بر شیعیان سخت بگیرند و بر منابر به امیرالمؤمنین علی(ع) دشنام دهند و این روند در طول تاریخ ادامه داشت.

این مدرس حوزه اظهار کرد: همچنین متوکل عباسی علاوه بر حبس و قتل شیعیان آنان رااز زیارت امام حسین(ع) منع نموده و ابن‌سکیت را به خاطر ابراز محبت به امام حسن و امام حسین(علیهما‌السلام) به طرز وحشتناکی به شهادت رساند. از این رو امامان شیعه به جهت جلوگیری از پراکندگی و اضمحلال شیعیان و برای حفظ جان خود تقیه را لازم دانستند .

وی افزود: نمونه‎ای دیگر، تقیه علی ابن یقطین، وزیر هارون الرشید به دستور امام کاظم(ع) است؛ حتی گاهی امامان معصوم(ع) احکامی را از باب تقیه صادر می‌کردند به طوری که در دوره‌های بعد یکی از مهمترین کارهای محدثان به‌ویژه برای رفع تعارض میان احادیث، بازشناسی احادیث تقیه‌ای بوده است.

مهرجو بیان کرد: تقیه از لحاظ مستندات فقهی بسیار غنی است به طوری که اسناد آن، کتاب، سنت(بالغ بر بیست و چهار روایت)، عقل و اجماع است؛ در منابع اسلامی آیات متعددی (از جمله آیات 106 نحل، 28 ال‌عمران و 28 غافر) بر جواز و حتی وجوب تقیه در شرایط اضطراری دلالت دارند.