جایگاه ولایت در میان نبوت و امامت + اینفوگرافیک و صوت
از آنجا که هدایتگری در زندگی دنیوی سیری پایان‌ناپذیر است و انسان در هیچ زمانی به تنهایی قادر به رشد خود و تمیز دادن راه صواب از ناصواب نیست، لذا پس از رسالت پیامبران الهی، این چرخه هدایتگری از سوی معصوم(ع) در قالب واژه امامت و ولایت معنا پیدا می‌کند؛ امامتی که سرسلسله آن حضرت علی(ع) است و با وجود مقدس بقیة‌الله(عج) همچنان تداوم دارد.
به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین علی رجبی، مدرس تدبر در قرآن کریم در جدیدترین اینفوگرافیک خود با عنوان «قوسی از دایره سبز سعادت» که در آستانه سالروز میلاد حضرت علی(ع) منتشر کرده است با اشاره به اینکه انسان در عصر و زمانی و برای سیر در مسیری درست که او را به کمال سعادت و خوشبختی می‌رساند، محتاج هدایت انسان‌هایی برگزیده از جانب خداوند است، این امر را در زمان حیات پیامبران در قالب مفهوم نبوت و بعثت متوجه انبیای الهی می‌داند که البته پس از پیامبر خاتم(ع)، وظیفه راهبری و هدایت امت در مفهومی به نام ولایت و امامت تجلی پیدا می‌کند.
وی در توضیح این اینفوگرافیک که خلاصه‌ای از آن در ادامه از نظر می‌گذرد، با استناد به برخی آیات قرآن و احادیث نبوی منقول از برخی منابع معتبر اسلامی و شیعی، نظیر اصول کافی بر اهمیت موضوع امامت حضرت علی(ع) در راستای هدایت نبوی و تداوم آن در سیره معصومین(ع) صحه می‌گذارد.
انسان موجودی اجتماعی و نیازمند ارتباط با دیگر انسانهاست، تعامل و تلاش برای دستیابی به کمالاتِ انسانی، زمینه‌ساز اختلافات است و بر اساس حکمت الهی، اختلافات باید برطرف شود(بقره/213)، زیرا در حکمت خداوندی هر آفریدهای برای وصول به کمال متناسب خود، آفریده شده است(طه/50)؛ و چنانچه اختلاف در جامعه انسانـی از بین نرود سعادت انسان دچار اختلال می‌شود؛ برداشتن اختلافات جز با قانون الهی، امکانپذیر نخواهد بود، از سویی قوانین بشری توانایی برقراری عدالت اجتماعی را ندارد و تنها قانونی موثر است که الهی باشد؛ و از آنجا که وضع قانون بدون ابلاغ و اجرا مفید نیست؛ فرامین الهی توسط انبیاء و امامان (ع)، به جامعۀ انسانی ابلاغ و اجرا می‌شود. شریعت اسلام بر مبنای قرآن کریم، که کتاب هدایت انسانهاست(بقره /185)، در بردارنده تمدنی توحیدی است که سیره اهل بیت (ع)، اجرا و تحقق آن تمدّن است، تمدّنی که دارای نظام خاص اجرایی برای ایجاد امّت واحده اسلامی است.(تدبّر در سیره تمدنساز اهل بیت(ع)،ص 8و7)
امام رضا (ع) در حدیثی سیر تدریجی نبوت تا امامت را اینگونه تبیین می‌کند:
...خداوند ابراهیم(ع) را اکرام کرد، به اینکه او را امام قرار داد،[بقره/124] و امامت را در ذُریّۀ او[ انعام83تا 90]، (برگزیدگان پاکسرشت از ایشان) قرار داد و فرمود: وَ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَ يَعْقُوبَ نَافِلَةً وَ كُلًّا جَعَلْنَا صَالِحِينَ وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّـةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَ أَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ...(انبیاء72و73) و امامت همچنان در ذُریّۀ او بود، و هریک از دیگری ارث میبرد، و همچنان قرن به قرن، و دست به دست گشت تا رسول خدا(ص) آن را ارث برد، و خداوند در این‌باره فرمود: إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَ هَٰذَا النَّبِيُّ وَالَّذِينَ آمَنُوا...(آل عمران/68). پس مسئله امامت مقام خاصی است که خدا به هر که بخواهد روزی می‌کند[انعام/124]، بعد از رسول خدا(ص)، علی (ع) به امر خداوند متقبل آن شد، و به همان رَسم در میان فرزندان آن حضرت، البته فرزندان برگزیدهاش، که خدا علم و ایمانشان داده بود: وَ قَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ و َالْإِيمَانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی كِتَابِ اللَّهِ إِلَىٰ يَوْمِ الْبَعْثِ (روم/56)._ بگردید که تا روز قیامت در میانِ فرزندان آن حضرت است، چون بعد از رسول خدا(ص)دیگر پیامبری نخواهد بود.[اصول کافی،ج1،ص199]
کوثر محمدی(س)، واسِطه العِقد و نقطه اتصال دو نیم دایره نبوت و امامت است که مبیّن آن حدیث قدسی «لــولاک» است، لذا این حدیث در مقام بیان برتری حضرت زهرا(س) نیست، بلکه گویای استمرار شریعت راستین خاتم الانبیاء(ص) به وجود زهرا و علی(ع) است؛ این حدیث به کمک آیه 67 مائده دیگر تفسیر می‌شود: اگـر در ابلاغ ولایت علی(ع) اهمال می‌شد، به حقیقت در ابلاغ تمامی رسالت و احکام اهمال شده بود(المیزان)، آلوسی مفسر اهل سنت نیز در تفسیرش می‌گوید: مقصود آن است که اگر آنچه را بر تو نازل شده تبلیغ نکنی، بر تو حکم خواهد شد که اصلا تبلیغــی انجام نداده‌ای (روح‌المعانی). «آیه ابلاغ دین» در مقام برتری کسی بر کسی نیست، بلکه ارتباط و وابستگی ولایت به نبوت را می‌رساند همچنین سیاق حدیث گویای این است که اگر فاطمه(س) نبود ارکان رسالت و امامت ویران شـده و نامی از آنها برقرار نمی‌ماند.
