زندگی و حماسه «نوار»

به گزارش ایکنا حجت‌الاسلام علیرضا قبادی، جامعه‌شناس و کارشناس دین به مناسبت ماه محرم و ایام سوگواری سیدالشهدا(ع) و یاران باوفای ایشان، در ادامه سلسله یادداشت‌های خود پیرامون زندگی و حماسه عاشورائیان به زندگی و حماسه «نوار» پرداخته است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.

مانایی و ماندگاری پیام نهضت امام حسین(ع) محصول حماسه آفرینی مردان و زنانی است که از آغازین ساعت پس از شهادت مظلومانه اباعبدالله الحسین(ع) کار خود را شروع کرده و نسل به نسل آن را تاکنون تداوم بخشیدند. هر چند بار اصلی مسئولیت خطیر به عهده اهل بیت امام حسین(ع) است؛ اما حماسه آفرینانی بودند که عمل مخلصانه آنان یاد و نام حسین(ع) را زنده نگاه داشته و مانع از به فراموش سپردن پیام و فرهنگ عاشورا شده است.

در گفتار قبل درباره حماسه فرزند عفیف، سخن گفته شد. در این گفتار از بانوی باکرامتی صحبت می‌شود که جزء اولین مقابله کنندگان و برائت جویان از قاتلان امام مظلوم شهیدان کربلا بوده است، برخی کار ارزشمند این بانو را چندان با اهمیت و مهم ارزیابی نمی‌کنند! اما شواهد تاریخی گواه آن است که عمل این بانوی کربلایی در بیداری مردم نقش بسزایی داشته و الگوی برائت از قاتلان امام مظلوم شهید شده است.

نوار(عیوف) فرزند مالک از قبیله حضرمیان، همسر خولی بن یزید اصبحی بود. او زن خانه دار و ساکن کوفه بود و... واقعه عاشورا اتفاق افتاده بود و ...حسين بن علی(ع) و همه یاران با وفایش به شهادت رسیدند، عمر بن سعد، عصر عاشورا دستور داد تا سر مطهر امام شهیدان را برای ابن مرجانه بفرستند. خولى بن يزيد و حمید بن مسلم مسئولیت این کار را عهده دار شدند. آن دو آن هنگام که به دارالاماره رسیدند، در آن ظلمکده بسته بود. خولی سر مطهر را به منزلش برد و سر را زير تَشتى( تنور) گذاشت و به بسترش رفت، نوار، همسر خولی جویای کار همسرش شد. خولی به او گفت: ثروت روزگار را برای او آورده است. اين، سرِ حسين است كه در خانه توست! نوار گفت: واى بر تو!! تو سرِ پسر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را آورده اى! به خدا سوگند، هرگز سرم، با سر تو در يک خانه جمع نخواهد شد! نوار این را گفت و از جا برخاست.

او هنگامی که چنین سخنی را گفت، قصدش این نبود که تاریخ نام او را به عنوان اولین کسی ثبت کند که از قاتلان امام شهید(ع) برائت می‌جوید؛ یا جزء اولین کسانی باشد که این فقره از زیارت امام حسین را معنا می‌کند که «یا اباعبدالله انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم/ همانا من در صلح هستم با کسی که با شما صلح کرد و در جنگم با کسانی که با شما جنگیدند» بلکه تنها در پی آن بود که به فرزند پیامبر خدا(ص) این مهم را اثبات کند که اباعبدالله! هر که با شما دشمنی کند من با او سازگاری نخواهم داشت هرچند که همسر و شریک زندگی ام باشد!

نوار این را گفت و از اتاق بیرون رفت! تا آنچه را که شنیده است، مشاهده کند! آن شب، شب زیارتی مخصوص نوار با (سر مطهر) امام حسین(ع) بود. او آن شب را در کنار سر مطهر ابا عبدالله الحسین با حال معنوی خاصی سحر کرد! او شب زیارتی خود را چنین توصیف می‌کند: به نورى چشم دوخته بودم كه از آسمان به سوى تَشت می درخشید! و پرندگان سپيدی را ديدم كه گرداگرد آن سر مطهر، بال مى‌زدند.! صلی الله علیک یا مظلوم یا اباعبدالله الحسین.