منصور آقامحمدی، فعال قرآنی در گفتوگو با ایکنا، به ارائه توضیحاتی در زمینه نوآوری در موسسات قرآنی پرداخت و با اشاره به انتشار گزارش ایکنا حول وجود یا عدم وجود نوآوری در مؤسسات قرآنی حاضر در بخش مؤسسات مردمنهاد نمایشگاه قرآن تهران گفت: منظور از نوآوری در این شرایطی که بخش عمدهای از موسسات درگیر کرونا بودند و شاهد ریزش شدید قرآنآموزان بودند، چیست!؟
وی افزود: در ایامی که در سازمان دارالقرآن الکریم حضور داشتم، حدود هفتاد درصد از موسسات را از نزدیک بازدید داشتم. موسسات با این نگاه کار را شروع کردهاند که حمایتی از طرف دستگاههای حاکمیتی داشته باشند. این حمایت در قالب اعتبارات مالی، سیاستگذاریها و طرحها بوده است و بدون اینها نیز نمیتوان کار را پیش برد. بنابر این باید آسیبشناسی کنیم تا ببینیم چه کسی در به وجود آمدن وضعیت نامناسب فعلی مقصر است تا بعد به موضوع نوآوری بپردازیم.
این حافظ کل قرآن گفت: در دهه هشتاد برای راحتی فعالیت موسسات، مجموعهای پیشبرنده به نام اتحادیه تشکلهای قرآنی برای حمایت از موسسات دارای مجوز از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سپس اتحادیه دیگری برای حمایت از مؤسسات دارای مجوز از سازمان تبلیغات اسلامی شکل گرفت که در اصل فعالیت دو اتحادیه و دو مرکز برای صدور مجوز فعالیت، کاری بسیار غلط است. پس از کش مکشهای بسیار این دو اتحادیه ادغام شدند. ادغام با این نگاه که تسهیلگری کند و به ساماندهی موسسات بپردازد، سوم مرداد 1399 انجام شد، ولی هنوز مشکل صدور مجوز در دو مرکز(وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان تبلیغات اسلامی) باقی است.
آقامحمدی گفت: یکی از دلایلی که از اتحادیه کشوری مؤسسات و تشکلهای قرآن و عترت، استعفا دادم، نقدی بود که داشتم، چرا که اولویتبندی وجود نداشت. ابتدا باید ببینیم چه تعداد موسسه داریم و موسسات چندمنظوره و ... را تفکیک کنیم. اما هیچوقت بانک جامعی تشکیل نشد و بهانه هم این بود که در کرونا 600 موسسه غیر فعال هستند. این در حالی است که تعداد موسسات غیر فعال بیش از اینهاست؛ دلیل من چیست؟ چون به ما گفتند که سه میلیارد تومان را بین مؤسسات تقسیم کنیم که حداقل هزینههای معمولی خود را بدهند، ولی از چهار هزار موسسه، دو هزار و 36 موسسه مبالغی دریافت کردند.
وی تصریح کرد: به جرئت میگویم که سی درصد این دو هزار و 436 موسسهای که به آنها بودجه داده شد، سندهایشان را به ما برنگرداندند و وقتی این موضوع را پیگیری کردم، گفتند این موسسات تعطیل شدند و مبلغ را در جای دیگری هزینه کردیم. حال با این وضعیت از این موسسات انتظار نوآوری هم داریم؟ نقش نوآوری برای موسسه نیست، بلکه برای اتحادیه است که اتاق فکر مجموعه محسوب میشود.
این فعال قرآنی بیان کرد: یکی از مشکلات دیگر این است که میان اعضای هیئت مدیره اتحادیه نیز تفرقه هست و گرفتار این هستند که ما باید برنامه 1401 را تصویب کنیم یا نکنیم؟ وارد ماه سوم سال میشویم و هنوز اتفاقی نیفتاده است، بعد توقع نوآوری هم داریم؟ اتحادیه در نمایشگاه قرآن حضور داشت، اما نقش مدیرعامل اتحادیه چیست؟ در غرفه یک نفر را گذاشتند که چندان اطلاعی نداشت. اما مدیر کجاست که ببیند موسساتی که در نمایشگاه هستند، چه میکنند؟
وی افزود: اگر بنا باشد نوآوری صورت گیرد، باید اتاق فکری وجود داشته باشد. کسی که موسسه را میچرخاند یک نفر است و گرفتار بحثهای مالیات، بیمه، حقوق مربی و کارمندش است و نمیتواند به نوآوری فکر کند. وقتی هم که این مسائل را از مدیرعامل اتحادیه موسسات میپرسید، ایشان میگوید از آقای طلایی و قربانی بپرسید. در این صورت نقش شما چیست؟ شما که به عنوان مدیر اجرایی آمدهاید، باید طرح بدهید و پیگیری کنید و ببینید گرفتاری موسسات چیست؟
آقامحمدی بیان کرد: هشتاد درصد افراد حاضر در هیئت مدیره اتحادیه کشوری مؤسسات قرآنی توانمند هستند به غیر از دو یا سه نفر که در حد هیئت مدیره نیستند و دلیل استعفای من از اتحادیه نیز این افراد بودند. هیئت مدیره ماهی یک جلسه و در مجموع در سال 12 جلسه را تشکیل میدهد. من یکبار گفتم اول باید وضعیت مالی خودتان را درست کنید. برای ساختمان قبلی اتحادیه در بلوار کشاورز ماهانه حدود هفت میلیون تومان اجاره داده میشد. این هزینهها با کیست؟ هزینه کارمندان آنجا با کیست؟ هزینه جلسات را چه کسی میدهد؟ پس اول باید یک هزینه جاری تامین شود. از اینرو، هیئت مدیره باید بیایند و اتاق فکر تشکیل دهند و صرف اینکه کمیته آموزش و ... تشکیل دهیم کار به نتیجه نمیرسد. همچنین وقتی یک نفر مشغلههای دیگری هم دارد، فرصت نمیکند برای این برنامهها طرحریزی کند.
وی به برخی خلأهای قانونی در زمینه ثبت موسسات اشاره کرد و گفت: ثبت موسسات و اتحادیه باید به اداره ثبت شرکتها برود که تابع سازمان ثبت اسناد است و سازمان ثبت اسناد هم تابع قوه قضائیه است تا از میان این موسسات، گروههای منحرف مانند عرفانهای نوظهور و ... بیرون نیاید. اما همین روند ثبت بسیار پیچیده است و خلأ قانونی زیادی دارد. من به هیئت مدیره عرض میکنم که ابتدا باید این مشکلات را درست کنند. اتحادیه یک استان اعضای هیئت مدیره جدید خود را تشکیل داده اما هفت ماه است که موفق به ثبت نشده است؛ چون راه قانونیاش را نمیداند. بنابر این مؤسسات اگر نوآوری هم بخواهند با این مشکلات امکانپذیر نیست. در هر استان یک اتحادیه وجود دارد که در یکی از استانها مدیر عاملش برای یک کار اداری دویست و هفتاد کیلومتر میآید و برمیگردد. ایشان در یک ادارهای شاغل است و برای کار اداری باید مرخصی بگیرد. اما چرا باید اینطور باشد؟
آقامحمدی بیان کرد: آقایان در استان، اتحادیهای در حد اتحادیه کشوری تعیین کردهاند. وقتی این اتحادیه استانی توانش را ندارد مشخص است که موسسه هم نمیتواند کاری از پیش ببرد؛ چون هنوز خودش گرفتار خودش است. اول باید اولویتها را مشخص کنیم و ببینیم چه چیزهایی نیاز است که باشد و چه چیزهایی نباید باشد. اگر تشخیص دادیم که موسساتی باشند، باید به دنبال مسائل مالیاتی، بیمه و وضعیت ساختار کارمندی برویم. از یک مسئول اداری - مالی که مسئول ثبت سندها است توقع دارند هم معاون اداری - مالی باشد، هم اظهارنامه بنویسد و هم دنبال کارهای ثبت برود، اما چنین چیزی اصلاً امکان ندارد.
وی افزود: من مدیرعامل فعلی اتحادیه کشوری مؤسسات قرآن و عترت را به مناظره دعوت کردم تا بگویم کار ایشان خطا بوده است. حوزه کار قانونی این است که ریلگذاری صورت گیرد و مدیرعامل باید بداند مجمع عمومیاش چه زمانی برگزار میشود و ارتباطش با ارگانهای دیگر چطور باید باشد؟ اما برای هیچ کدام از اینها راهکارهای قانونی تعریف نکردهاند و اگر هم تعریف شده در مرحله اجرا با ضعف مواجه است. برای نمونه در اساسنامه آمده اتحادیههای استانی مستقل هستند و اتحادیه کشوری حق دخالت در کار آنها را ندارد، اما این کار چه معنایی دارد؟
آقامحمدی در پایان با اشاره به بحث اعتبارات قرآنی بیان کرد: یک بخش از این مسئله به دولت برمیگردد. مثلا بنیاد دعبل خزاعی وابسته به سازمان تبلیغات اسلامی در خیابان سمیه مستقر است و ردیفبودجهاش در بودجه دولت از سوی مجلس تعریف شده است، اما اتحادیه کجا تعریف شده است؟ اتحادیه ذیل شورای توسعه فرهنگ قرآنی تعریف شده که این غلط است. سؤال این است که چرا نمیآیند برای این هم در مجلس ردیفبودجه تعیین کنند؟ بنابر این بودجه حمایت از موسسات قرآنی باید مشخص تعیین شود.
سید میلاد اوصیاء
انتهای پیام