یک قرآن‌پژوه عنوان کرد:
ملاک صحت قرائت، اجتهاد قراء و خبر واحد نیست/ ائمه(ع) اختلاف قرائت را تایید نکرده‌اند
گروه حوزه‌های علمیه: یک قرآن‌پژوه و محقق پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با بیان اینکه ائمه(ع) اختلاف قرائت را تایید نکرده‌اند، گفت: قرآن یک قرائت بیشتر ندارد بنابراین ملاک صحت قرائت در قرآن نه قرائت قراء سبعه و نه خبر واحد است، بلکه ملاک، متن متواتر است.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) حجت‌الاسلام والسلمین حبیب‌الله احمدی، قرآن‌پژوه و ناقد کرسی «نقد اجتهاد و اختلاف قرائات» امروز چهارم مهرماه، در این کرسی نقد در پژوهشکده فرهنگ و معارف قرآن گفت: علوم قرآن و تفسیر در ابتدای ورود ما به حوزه بسیار کم بود ولی به برکت انقلاب اسلامی امروز شاهد رشد این موضوعات در حوزه علمیه هستیم.
وی با اشاره به مباحث حجت‌الاسلام یوسفی مقدم اظهار کرد: ایشان(ارائه‌دهنده) گفته‌اند که اختلاف قرائات نشانه تنوع است و تضاد و تناقض نیست که این فرمایش قابل نقد است زیرا همه اختلاف قرائات تنوع نیست و بسیاری از آنان به تناقض بازگشت دارد.
احمدی با بیان اینکه اختلاف قرائت منشا متفاوتی دارد که نه همه به سنت و نه همه به اجتهاد باز می‌گردد، گفت: نقد محقق بر سه محور استوار است؛ اینکه بزرگان قرائت اهل سنت این سه محور را بیان کرده‌اند نه اینکه بخواهند اجتهاد را نفی کنند بلکه این سه محور قواعد اجتهاد آنان و هر سه محور قابل نقد است.
وی افزود: اول فرمودند سند قرائت باید متصل و صحیح باشد در حالی که این سؤال مطرح است که چگونه می‌توان با فاصله زمانی حدود دو قرن از دوره اختلاف قرائات با صدر اسلام سند این روایات را به پیامبر(ص) مستند کنیم.
این محقق بیان کرد: قرائت اگر از پیامبر(ص) رسیده است چگونه می‌تواند مخالف صدر درصد ادبیات عرب و دارای غلط فاحش و آشکار باشد.
وی تاکید کرد: این که در قرآن‌های سازمان دارالقرآن می نویسند منطبق بر قرائت حفص از عاصم اشتباه است زیرا این قرآن هیچ وجه بارزی نسبت به قرائات دیگر ندارد.
وی با اشاره به یکی از دلایل تشدید اختلاف قرائت افزود: خود قراء اعزامی عثمان به مناطق مختلف باعث ایجاد اختلاف قرائات شدند و نمی‌توانیم بگوییم ملاک صحت قرائت، مصاحف عثمانی است زیرا خود این مصاحف نیز معیار و علاماتی نداشتند.
احمدی با بیان اینکه ما قواعد ادیبان عرب را نباید محور قرار دهیم و قرآن را با آن بسنجیم زیرا قرآن ملاک صحت ادبیات عرب است، گفت: بسیاری از اختلاف قرائات به خود اجتهاد قراء باز می‌گردد که مخالف سخن ارائه‌دهنده بحث است.
وی با بیان اینکه چهار نفر از قراء سبعه، شیعه هستند افزود: چگونه می‌توان قرائات این هفت نفر را مستند به دوره پیامبر(ص) کنیم در حالی که هر کدام حداقل بیش از یک قرن با دوره رسول الله فاصله دارند همچنین این چهار نفر قاری شیعه قرائت خود را به روایت سبعة احرف نسبت نمی‌دهند.
وی اظهار کرد: قرآن یک قرائت بیشتر ندارد بنابراین ملاک صحت قرائت در قرآن نه قرائت قراء سبعه و نه خبر واحد است بلکه ملاک، متن متواتر است و در این متن یک قرائت نیز بیشتر صحیح نیست و حتی روایت عاصم به حفص نیز نمی‌تواند ملاک باشد که عرض کردم در سازمان دارالقرآن مبنا گرفته شده است.
این قرآن‌پژوه اظهار کرد: شاید بهتر بود ما برسر این مسئله بحث می کردیم که آیا اختلاف قرائت پایه و اساسی دارد یا نه و بعد وارد این بحث می‌شدیم.
وی تاکید کرد: هیچ کدام از ائمه اختلاف قرائت را تایید نکرده‌اند از این رو قرائت متواتر صحیح همین است که مکتوب شده و به دست ما نیز رسیده است.
وی با اشاره به مباحث حجت‌الاسلام یوسفی مقدم اظهار کرد: ایشان(ارائه‌دهنده) گفته‌اند که اختلاف قرائات نشانه تنوع است و تضاد و تناقض نیست که این فرمایش قابل نقد است زیرا همه اختلاف قرائات تنوع نیست و بسیاری از آنان به تناقض بازگشت دارد.
احمدی با بیان اینکه اختلاف قرائت منشا متفاوتی دارد که نه همه به سنت و نه همه به اجتهاد باز می‌گردد، گفت: نقد محقق بر سه محور استوار است؛ اینکه بزرگان قرائت اهل سنت این سه محور را بیان کرده‌اند نه اینکه بخواهند اجتهاد را نفی کنند بلکه این سه محور قواعد اجتهاد آنان و هر سه محور قابل نقد است.
وی افزود: اول فرمودند سند قرائت باید متصل و صحیح باشد در حالی که این سؤال مطرح است که چگونه می‌توان با فاصله زمانی حدود دو قرن از دوره اختلاف قرائات با صدر اسلام سند این روایات را به پیامبر(ص) مستند کنیم.
این محقق بیان کرد: قرائت اگر از پیامبر(ص) رسیده است چگونه می‌تواند مخالف صدر درصد ادبیات عرب و دارای غلط فاحش و آشکار باشد.
وی تاکید کرد: این که در قرآن‌های سازمان دارالقرآن می نویسند منطبق بر قرائت حفص از عاصم اشتباه است زیرا این قرآن هیچ وجه بارزی نسبت به قرائات دیگر ندارد.
وی با اشاره به یکی از دلایل تشدید اختلاف قرائت افزود: خود قراء اعزامی عثمان به مناطق مختلف باعث ایجاد اختلاف قرائات شدند و نمی‌توانیم بگوییم ملاک صحت قرائت، مصاحف عثمانی است زیرا خود این مصاحف نیز معیار و علاماتی نداشتند.
احمدی با بیان اینکه ما قواعد ادیبان عرب را نباید محور قرار دهیم و قرآن را با آن بسنجیم زیرا قرآن ملاک صحت ادبیات عرب است، گفت: بسیاری از اختلاف قرائات به خود اجتهاد قراء باز می‌گردد که مخالف سخن ارائه‌دهنده بحث است.
وی با بیان اینکه چهار نفر از قراء سبعه، شیعه هستند افزود: چگونه می‌توان قرائات این هفت نفر را مستند به دوره پیامبر(ص) کنیم در حالی که هر کدام حداقل بیش از یک قرن با دوره رسول الله فاصله دارند همچنین این چهار نفر قاری شیعه قرائت خود را به روایت سبعة احرف نسبت نمی‌دهند.
وی اظهار کرد: قرآن یک قرائت بیشتر ندارد بنابراین ملاک صحت قرائت در قرآن نه قرائت قراء سبعه و نه خبر واحد است بلکه ملاک، متن متواتر است و در این متن یک قرائت نیز بیشتر صحیح نیست و حتی روایت عاصم به حفص نیز نمی‌تواند ملاک باشد که عرض کردم در سازمان دارالقرآن مبنا گرفته شده است.
این قرآن‌پژوه اظهار کرد: شاید بهتر بود ما برسر این مسئله بحث می کردیم که آیا اختلاف قرائت پایه و اساسی دارد یا نه و بعد وارد این بحث می‌شدیم.
وی تاکید کرد: هیچ کدام از ائمه اختلاف قرائت را تایید نکرده‌اند از این رو قرائت متواتر صحیح همین است که مکتوب شده و به دست ما نیز رسیده است.
