علی بداشتی عنوان کرد:
تعابیر امام حسن عسکری(ع) درباره امامت و امام آخر
گروه اندیشه: امام حسن عسکری(ع) وجود و غیبت امام مهدی(ع) را مسلم می‌دانند و معتقد هستند با وجود آن حضرت حزن و اندوه از چهره شیعیان رخت بر‌می‌دارد و حکومت عدل و داد مستقر می‌شود.
علی بداشتی، عضو هیئت علمی دانشگاه الهیات قم در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، گفت: امام حسن عسکری(ع) در موقعیت حساسی از تاریخ امامت در مدینه چشم به جهان گشودند. مدینه منوره همواره بیت امامان معصوم بود و ائمه هر گاه مجبور به ترک این شهر نمی‌شدند در مدینه اقامت می‌کردند.
این استاد دانشگاه افزود: امام دهم تا سال 236 ق در مدینه می‌زیستند اما متوکل‌عباسی امام را به سامرا فرا خواند و در همانجا ایشان را به شهادت رساند. البته امام حسن‌عسکری(ع) در مدینه چشم به جهان گشودند اما به تبع پدر بزرگوارشان به سامرا رفتند و در همانجا اقامت کردند.
وی در ادامه به یکی از ویژگی مهم امامت امام حسن‌عسکری(ع) اشاره کرد، گفت: امام حسن‌عسکری(ع) پدر امام دوازدهم، حضرت مهدی(ع) هستند و همین مسئله موقعیت خاصی به ایشان بخشید. چرا که آینده جهان اسلام و بشریت به وجود فرزندی از این حضرت وابسته است. امام حسن عسکری از این مسئله آگاهی داشتند و به علم امامت می‌دانستند که امام مهدی(ع) فرزند ایشان است.
بداشتی افزود: حکومت عباسی نیز از این مسئله با خبر بود و بنا بر اسناد تاریخی نمی‌خواست فرزندی از امام حسن‌عسکری(ع) متولد شود و بساط ظلم آنها را برمی‌چیند و حکومت عدل و اهل‌بیت را بنا می‌کند. از این رو عباسیان از به دنیا آمدن چنین شخصیتی در هراس بودند؛ به همین خاطر امام حس عسکری ولادت امام زمان(ع) را آشکار نمی‌کردند. از این جهت موقعیت امام حسن عسکری(ع) در بین دیگر امامان شیعه ویژه بود.
عضو هیئت علمی دانشگاه الهیات قم گفت: امام حسن عسکری(ع) همواره در حصر بودند و از طریق وکلای که در شهرها داشتند با شیعیان خود در ارتباط بودند و به نحوی می‌خواستند دوران غیبت را برای شیعیان آموزش بدهند.
نویسنده کتاب تاریخ سلفیه افزود: یکی از نکات مهم مربوط به عصر ایشان بحث‌های کلامی است. در آن زمان بحث‌های کلامی بسیار متدوال بوده است و چند مدرسه کلامی و اعتقادی مهم نیز دایر بود که از جمله می‌توان به مسجد مدینه، مدرسه بغداد، مدرسه قم و ری اشاره کنیم این مراکز مهم در جهان اسلام بودند، ولی بغداد از آن جهت که مرکز حکومت بود، اهمیت ویژه‌ای داشت.
بداشتی اصحاب امام حسن عسکری بسیار وفادار خواند و افزود: «اسماعیل نوبخت» و «اسماعیل بن علی بن اسحاق» از اصحاب نزدیک ایشان بودند. امام در نامه‌ای به ابواسحاق نوشتند «اگر بحث امامت نبود شما گمراه بودید خداوند وقتی که مساله امامت را در امت اسلام قرار داد این آیه را بر پیامبر نازل کردند «لْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ» (مائده/3).
وی در ادامه گفت: امام حسن عسکری معتقد بودند اگر حضرت محمد(ص) و اوصیا ایشان نبودند، انسان‌ها همچون چارپایان سرگردان بودند و هیچ کدام از واجبات را نمی‌شناختید امام در جایی می‌فرمایند «مگر می‌توان بدون گذر از دروازه شهر وارد شهر شد» در واقع با این جمله می‌خواهد بگوید امامان معصوم باب علم الهی و باب دین خدا هستند و مقام امامت را می‌خواهند گوشزد کنند.
وی در ادامه با اشاره حدیث زیارت اربعین امام حسن عسکری گفت: امام حسن‌عسکری(ع) در این حدیث علامت مومن را در چند چیز می‌دانند که یکی از آنها زیارت اربعین است یعنی می‌خواهد حادثه کربلا را و بحث ظلم ستیزی را با زیارت اربعین پیوند بزند.
بداشتی با اشاره به نقلی از امام حسن‌عسکری(ع) بحث خود را پایان داد و گفت: «شیعیان ما دائما در اندوه به سر می‌بردند تا زمانی که فرزندم ظاهر شود» و در این نقل امام به غیبت امام زمان اشاره دارند. در این جمله امام وجود و غیبت امام مهدی(ع) را مسلم می‌دانند و با وجود آن حضرت حزن و اندوه از چهره شیعیان رخت بر‌می‌دارد و حکومت عدل و داد مستقر می‌شود.
این استاد دانشگاه افزود: امام دهم تا سال 236 ق در مدینه می‌زیستند اما متوکل‌عباسی امام را به سامرا فرا خواند و در همانجا ایشان را به شهادت رساند. البته امام حسن‌عسکری(ع) در مدینه چشم به جهان گشودند اما به تبع پدر بزرگوارشان به سامرا رفتند و در همانجا اقامت کردند.
وی در ادامه به یکی از ویژگی مهم امامت امام حسن‌عسکری(ع) اشاره کرد، گفت: امام حسن‌عسکری(ع) پدر امام دوازدهم، حضرت مهدی(ع) هستند و همین مسئله موقعیت خاصی به ایشان بخشید. چرا که آینده جهان اسلام و بشریت به وجود فرزندی از این حضرت وابسته است. امام حسن عسکری از این مسئله آگاهی داشتند و به علم امامت می‌دانستند که امام مهدی(ع) فرزند ایشان است.
بداشتی افزود: حکومت عباسی نیز از این مسئله با خبر بود و بنا بر اسناد تاریخی نمی‌خواست فرزندی از امام حسن‌عسکری(ع) متولد شود و بساط ظلم آنها را برمی‌چیند و حکومت عدل و اهل‌بیت را بنا می‌کند. از این رو عباسیان از به دنیا آمدن چنین شخصیتی در هراس بودند؛ به همین خاطر امام حس عسکری ولادت امام زمان(ع) را آشکار نمی‌کردند. از این جهت موقعیت امام حسن عسکری(ع) در بین دیگر امامان شیعه ویژه بود.
عضو هیئت علمی دانشگاه الهیات قم گفت: امام حسن عسکری(ع) همواره در حصر بودند و از طریق وکلای که در شهرها داشتند با شیعیان خود در ارتباط بودند و به نحوی می‌خواستند دوران غیبت را برای شیعیان آموزش بدهند.
نویسنده کتاب تاریخ سلفیه افزود: یکی از نکات مهم مربوط به عصر ایشان بحث‌های کلامی است. در آن زمان بحث‌های کلامی بسیار متدوال بوده است و چند مدرسه کلامی و اعتقادی مهم نیز دایر بود که از جمله می‌توان به مسجد مدینه، مدرسه بغداد، مدرسه قم و ری اشاره کنیم این مراکز مهم در جهان اسلام بودند، ولی بغداد از آن جهت که مرکز حکومت بود، اهمیت ویژه‌ای داشت.
بداشتی اصحاب امام حسن عسکری بسیار وفادار خواند و افزود: «اسماعیل نوبخت» و «اسماعیل بن علی بن اسحاق» از اصحاب نزدیک ایشان بودند. امام در نامه‌ای به ابواسحاق نوشتند «اگر بحث امامت نبود شما گمراه بودید خداوند وقتی که مساله امامت را در امت اسلام قرار داد این آیه را بر پیامبر نازل کردند «لْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ» (مائده/3).
وی در ادامه گفت: امام حسن عسکری معتقد بودند اگر حضرت محمد(ص) و اوصیا ایشان نبودند، انسان‌ها همچون چارپایان سرگردان بودند و هیچ کدام از واجبات را نمی‌شناختید امام در جایی می‌فرمایند «مگر می‌توان بدون گذر از دروازه شهر وارد شهر شد» در واقع با این جمله می‌خواهد بگوید امامان معصوم باب علم الهی و باب دین خدا هستند و مقام امامت را می‌خواهند گوشزد کنند.
وی در ادامه با اشاره حدیث زیارت اربعین امام حسن عسکری گفت: امام حسن‌عسکری(ع) در این حدیث علامت مومن را در چند چیز می‌دانند که یکی از آنها زیارت اربعین است یعنی می‌خواهد حادثه کربلا را و بحث ظلم ستیزی را با زیارت اربعین پیوند بزند.
بداشتی با اشاره به نقلی از امام حسن‌عسکری(ع) بحث خود را پایان داد و گفت: «شیعیان ما دائما در اندوه به سر می‌بردند تا زمانی که فرزندم ظاهر شود» و در این نقل امام به غیبت امام زمان اشاره دارند. در این جمله امام وجود و غیبت امام مهدی(ع) را مسلم می‌دانند و با وجود آن حضرت حزن و اندوه از چهره شیعیان رخت بر‌می‌دارد و حکومت عدل و داد مستقر می‌شود.
