«سبب غیبت امام زمان(عج) خود ما هستیم!»

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از گیلان، مرحوم آیت‌الله‌العظمی محمدتقی بهجت فومنی(ره) چونان سایر عالمان شیعی، امام زمان(عج) را بزرگ‌ترین آیت حق، آینه‌ای که تمام عالم را نشان می‌دهد، ولی‌نعمت ما و مجرای رساندن فیض به بندگان دانسته است.

ایشان با بیان اینکه دعای تعجیل در ظهور امام زمان(عج) دوای دردهای ماست، فرمود «مهم‌تر از دعا برای تعجیل در ظهور حضرت مهدی(عج)، دعا برای بقای ایمان و ثابت قدم بودن در عقیده و عدم انکار آن حضرت تا ظهور اوست».

به اعتقاد این مرجع تقلید، اگر برای فرج دعا می‌کنیم، نشانه آن است که هنوز ایمانمان پا برجاست، زیرا در آخرالزمان گرفتاری اهل ایمان خیلی سخت می‌شود.

وی با بیان اینکه «سبب غیبت امام زمان(عج) خود ما هستیم»، اصلی‌ترین مسبب غیبت را خود مردم می‌دانست و می‌فرمود «دستمان به امام زمان(عج) نمی‌رسد وگرنه در میان ما بیاید و حاضر شود چه کسی او را می‌کشد؟ آیا جنیان آن حضرت را می‌کشند یا قاتل او انسان است؟ ما از پیش در طول تاریخ ائمه امتحان خود را پس داده‌ایم که آیا از امام تحفظ و اطاعت می‌کنیم و یا اینکه او را به قتل می‌رسانیم؟!».

ایشان در ادامه فرموده «بیشتر کسانی که اعتقاد به امامت آن حضرت دارند، او را انکار می‌کنند، یعنی بیشتر مردم از اعتقاد و ایمان به امامت برمی‌گردند». به همین علت این عارف وارسته به نقل از ائمه معصومین(ع) سفارش کردند تا دعای فرج که دعای تثبیت در دین است را بخوانیم.

آیت‌الله بهجت همواره می‌فرمود «این توسلات، عزاداری‌ها، سوگواری‌ها و زیارت قبور اهل بیت(ع) علامت آن است که اهل ایمان به آنها اتصال و الصاق دارند و هنوز از آنها منحرف نشده‌اند»، از این رو کفار و دست‌نشانده‌های آنها دستور داشتند که بین مسلمانان و قرآن جدایی بیاندازند، زیرا همه این‌ها ضد خواسته‌های سلاطین جور بود.

این مرجع تقلید در پاسخ به این سئوال که چرا به امام زمان دسترسی نداریم، می‌فرمود «چرا به انجام واجبات و ترک محرمات ملتزم نیستید و او به همین از ما راضی است، زیرا طبق حدیث پرهیزکارترین مردم، کسی است که از کارهای حرام بپرهیزد». بنابراین ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است.

ایشان در جایی دیگر فرمود «ما باید انتظار فرج حضرت غائب(عج) را داشته باشیم و فرجش را فرج عموم بدانیم و در هر وقت و هر حال باید منتظر باشیم»، ولی آیا می‌شود انتظار فرج آن حضرت را بدون مقدمات و تحمل ابتلائاتی که برای اهل ایمان پیش می‌آید، داشته باشیم؟ با این حال، چه اشکالی دارد که تعجیل فرج آن حضرت را با عافیت بخواهیم، یعنی اینکه بخواهیم بیش از این بلاها، که تا به حال بر سر مومنین آمده، بلای دیگری نبینند، زیرا براساس روایت، در آخرالزمان همه هلاک می‌شوند، مگر کسانی که برای(تعجیل) فرج دعا کنند. ائمه ما با این بیان، خیلی به اهل ایمان و شیعیان عنایت کرده‌اند تا خود را بشناسند.

آیت‌الله بهجت در کلامی دیگر توسل به امام زمان(عج) را از این جهت مهم دانسته که آن حضرت مجری امور در این زمان هستند و می‌فرمود «کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه برای برآوردن حاجات شخصی خود؛ افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می‌روند و نمی‌دانند که خود آن حضرت چه التماس دعایی  از آنها دارد که برای تعجیل در فرج او دعا کنند».

این فقیه و استاد وارسته در این باره می‌فرمود «اهل بیت(ع) همه، نور واحد هستند. لذا انسان به هر کدام متوسل شود، از دیگری جواب می‌گیرد. البته مصالحی در کار است؛ همچنان که از حضرت رسول(ص) حاجت خواسته‌اند و ایشان به حضرت امیر(ع) و آن حضرت به امام حسن(ع) تا امام زمان(عج) حواله داده‌اند، زیرا، مجری امور در این زمان، آن حضرت است».

از طرف دیگر این مرجع تقلید به تبیین ضرورت ملازمت قرآن و اهل بیت(ع) پرداخته و فرموده «وای بر ما از آن روزی که قرآن یا عترت را از ما بگیرند. گرفتن هر کدام گرفتن دیگری هم هست، زیرا این دو از هم جدا نمی‌شوند تا اینکه در کنار حوض کوثر بر پیامبر(ص) وارد شوند. تنها کسانی از حوض خواهند نوشید که با قرآن و عترت باشند».

آیت‌الله بهجت برای معرفت یافتن به نورانیت ائمه اطهار(ع) به مردم سفارش کردند تا بعد از نمازهای خود این دعا را بخوانند «اللهم عرفنی نفسک...؛ پروردگارا! خود را به من بشناسان که اگر خود را به من نشناسانی، نمی‌توانم پیغمبرت را بشناسم. پروردگارا! پیغمبرت را به من بشناسان که اگر پیغمبرت را به من نشناسانی، نمی‌توانم حجت تو را بشناسم. پروردگارا! حجت خود را به من بشناسان که اگر حجت خود را به من نشناسانی، دین خود را از دست می‌دهم و گمراه خواهم شد».

هرچند کرامت‌های آیت‌الله بهجت همچنان در زندگی سالکان کوی دوست همچنان ادامه دارد ولی برخی معتقدند که بایستی کرامت‌های عارفان را رمزگشایی کرد و در زندگی آن را سرمشق قرار داد.

منبع:

کتاب در محضر بهجت، جلد اول، صفحه 91