Иззати нафс ва инзиботи ҳаяҷонӣ дар Қуръон

ИКНА - Решаи бисёре аз ҳаяҷонот аз эҳсоси камбуди иззат аст. Вақте фард бартарии воқеии худ бархоста аз иттифоқоти нохушоянд ё авомили хориҷӣ надонад, балки онро ба имон пайванд бизанд, дар тамоми ҳаводис аз авоқиби ҳаяҷоноти манфӣ дар амон хоҳад буд.

Яқин ва бовар ба бартарӣ метавонад ба инсон кумак намояд то дар шароити мухталифи қудрати тасаллут бар тавоноиҳои шахсиро ба даст оварад ва нотавониҳо ва шикастҳо натавонад таъсири мухаррибе бар равони ӯ дошта бошад. Қуръони Карим мефармояд: وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (Оли Имрон, 139).

Ҳузн вақте ба инсон даст медиҳад, ки чизеро, ки дошта аз даст бидиҳад ё чизеро, ки дӯст дорад, надошта бошад. Таъбири وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ дар мақоми таълил барои оят аст ва мефаҳмонад мусулмонон агар имон дошта бошанд набояд дар азми худ суст шаванд ва набояд ба хотири ин ки бар душманон пирӯз нашуда ва натавонистаанд аз онон интиқом бигиранд андӯҳнок шаванд; Зеро имон чизе аст, ки бо улувви фард қарин ва ҳамроҳ аст ва ба ҳеҷ ваҷҳ мумкин нест бо ҳифзи имон фарди зери дасти куффор воқеъ шавад.

Дар воқеъ решаи бисёре аз ҳаяҷоноти манфӣ дар эҳсоси камбуди иззати нафс аст. Фард бо дарки бартарии воқеии худ на бо иттифоқоти нохушоянд ва шикастҳои иззати нафси худро аз даст медиҳад ва на авомили хориҷиро муассир дар бартарӣ ва улувви худ медонад. Ба ҳамин далел ҳамвора дар ҳаводиси хунсардии худро ҳифз намуда ва аз ҳаяҷоноти манфӣ ва авоқиби ношӣ аз он дар амон хоҳад буд.

Қуръони Карим дар ояти وَلَا يَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا (Юнус: 65) Мефармояд, ки ҳар навъ ғалаба ва қаҳр ба хости Худост ва ҳеҷ кас ҳеҷ миқдор аз онро дар ихтиёр надорад; Дар воқеъ ба Паёмбари Акрам (с) мефармояд, ки суханон ва такзиби кофирон фақат асвот аст ва таъсире дар мақом ва манзилат ва ҷойгоҳ ва шахсияти ту надорад; Бинобар ин далеле ҳам барои нороҳатӣ вуҷуд надорад.