محبوبیت امام حسن(ع) ناشی از رفتار کریمانه ایشان بود
عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و دین گفت: محبوبیت امام حسن مجتبی(ع) نزد مردم ناشی از رفتار اجتماعی کریمانه و الهی این حضرت بود. ایشان در جود و کرم از همگان سبقت گرفته بود و با بذل و بخشش‌های خداپسندانه، دست از دارایی‌های خویش می‌کشید و همه را در راه خشنودی خدا تقدیم می‌کرد.
حجت‌الاسلام والمسلمین غلامحسن محرمی، عضو هیئت علمی گروه فرهنگ‌پژوهی پژوهشگاه فرهنگ و دین در گفت‌وگو با ایکنا از قم، مهم‌ترین واقعه زندگی امام حسن(ع) را در دوران حکومت ایشان، صلح این امام بزرگوار عنوان کرد و افزود: صلح از بقایای حکومت این امام بزرگوار است؛ ارزش صلح امام حسن(ع) کمتر از جهاد نیست و اين اقدام امام حسن(ع) در جهت ایجاد صلح و سازش سخت‌تر از شهادت بود.
وی با بیان اینکه امام حسن(ع) برای حفظ اسلام اقدام به برقراری صلح کرد، افزود: چنانچه امام قصد ریاست داشت می‌توانست با معاویه بجنگد اما نمی‌خواست روش معاویه را در پیش بگیرد چون در این صورت اسلام به خطر می‌افتاد زیرا امامت محور، ستون و خیمه اسلام است و فردی که امام است باید رفتاری الهی داشته باشد.
محرمی بیان کرد: از آنجایی که در زمان امام حسن(ع) اکثریت مردم با معاویه و اقلیت با امام بودند بنابراین چنانچه امام حسن(ع) با معاویه می‌جنگید این یاران اندک نیز شهید می‌شدند و ایشان می‌خواست نسلی که قرار است اسلام را به نسل آینده معرفی کند، حفظ شوند؛ اقدامات امام حسن(ع) برای نجات اسلام بود و حرکت ایشان در طول زندگی طبق دستورات خداوند بود.
وی با اشاره به اينکه امام حسن(ع) با صلح خود نشان داد که ارزشی برای دنیا قائل نیست و ریاست را واگذار می‌کند، گفت: همچنین صلح ایشان موجب شد که امام حسین(ع) قیام کند و شهید شود بنابراین مقدمه شهادت امام حسین(ع) و قیام عاشورا صلح امام حسن(ع) بود که موجب رسوایی بنی امیه شد.
عضو هیئت علمی گروه فرهنگ‌پژوهی پژوهشگاه فرهنگ و دین با بیان اینکه مسلمانان، امام حسن(ع) را خلیفه می‌دانستند، افزود: علت شهادت امام این بود که معاویه قصد داشت حکومت را موروثی کند اما این امر با وجود امام حسن(ع) ممکن نبود بنابراین ایشان را مسموم کرد.
محرمی در خصوص سبک زندگی امام حسن(ع) اظهار کرد: سبک زندگی ایشان قرآنی و اسلامی بود یعنی تمام زندگی ایشان بر اساس دستورات کتاب و سنت بود همانگونه که زندگی ائمه اطهار(ع) بر اساس قرآن و سنت پیغمبر اکرم(ص) بوده است.
وی ابراز کرد: هر یک از ائمه اطهار(ع) جلوه‌ای الهی در وجودشان بود که در خصوص امام حسن(ع) حلم و بردباری جلوه پیدا کرده است که این امر موجب جایگاه والای ایشان میان مردم شد.
عضو هیئت علمی گروه فرهنگ‌پژوهی پژوهشگاه فرهنگ و دین گفت: زمانی که امام حسن(ع) بیرون از خانه می‌نشستند مردم در دو طرف کوچه می‌ایستادند و محو جمال ایشان می‌شدند که این محبوبیت بیشتر ناشی از رفتار اجتماعی کریمانه و الهی این حضرت بود.
وی یادآور شد: امام مجتبی(ع) در جود و کرم از همگان سبقت گرفته بو و با بذل و بخشش‌های خداپسندانه، دست از دارایی‌های خویش می‌کشید و همه را در راه خشنودی خدا تقدیم می‌کرد و این در واقع بیانگر بی‌اعتنایی آن حضرت به مظاهر فریبنده دنیا بود.
انتهای پیام
