روایتی از زنان آسیب‌دیده در مستند «هیچ‌کس منتظرت نیست»
تهیه‌کننده و کارگردان مستند «هیچ‌کس منتظرت نیست» با بیان اینکه مستند درباره اتفاقات یک مرکز آسیب اجتماعی و نگهداری زنان آسیب دیده و معتاد است، گفت: «هیچ‌کس منتظرت نیست» مستندی روایی در قالب شخصیت‌پردازی است.
به گزارش ایکنا از قزوین، محسن اسلام‌زاده، تهیه‌کننده و کارگردان مستند «هیچ‌کس منتظرت نیست»، در مراسم اکران و نقد و بررسی مستند «هیچ‌کس منتظرت نیست» که شامگاه چهارشنبه ۲۸ دی‌ماه با حضور عوامل مستند در سینما بهمن قزوین برگزار شد، با بیان اینکه اغلب آثارش در قالب جهان اسلام و مستندهای سیاسی است، گفت: مستندهایی همچون «تنها میان طالبان»، «زندگی میان پرچم‌های جنگی» و «پاییز پنجاه سالگی‌ام»؛ همگی با محتوایی سیاسی ساخته‌شده‌اند و «هیچ‌کس منتظرت نیست» اولین تجربه مستند اجتماعی بنده محسوب می‌شود.
وی اظهار کرد: ورود از دنیای تند مستندهای سیاسی به دنیای مستند اجتماعی به لحاظ دراماتیک جذابیت‌های بسیاری دارد و هر لحظه سرشار از تنش و اتفاق و تلخی و شیرینی است.
تهیه‌کننده و کارگردان مستند «هیچ‌کس منتظرت نیست» خاطرنشان کرد: گرچه این روایت حول محور اتفاقات یک مرکز آسیب اجتماعی و نگهداری زنان آسیب دیده و معتاد می‌چرخد اما در تدوین روی ۲ شخصیت به‌طور ویژه تمرکز شده؛ صبوری «خانم علیزاده» به‌عنوان مسئول این مرکز و شخصیت «مونا» که فرزندش پس از ۲۸ سال مادرش را می‌بیند.
وی گفت: زمانی پنج ماهه صرف ضبط این کار شد و تقریباً هشت ماه هم تدوین این اثر به‌طول انجامید و در این مدت دریافتیم که برای آسیب‌شناسی این افراد و کمک به آن‌ها باید به‌صورت کیفی کار کرد و عرصه را برای فعالیت نهادهای مردمی که در نجات جامعه آسیب‌دیده تلاش می‌کنند باز نگه داشت.
اسلام‌زاده با اشاره به اینکه در چندین کمپ ترک اعتیاد این مستند را به نمایش گذاشتیم تصریح کرد: معتقدم این فیلم باید برای خانواده معتادین هم پخش شود تا خانواده نهیب خورده و این افراد توبه کرده را در خود بپذیرند؛ زیرا آغوش باز خانواده انگیزه مضاعفی برای ترک را در بین آنان ایجاد می‌کند.
وی خاطرنشان کرد: موضوع زنان معتاد و آسیب‌دیده را انتخاب کردم تا با تمرکز، این موضوع را برای مسئولین و تصمیم‌گیران برجسته کنم که بدانند دیگر نمی‌توان با چشم‌پوشی از روی این معضل اجتماعی و تبعات حاد آن عبور کرد چون علاوه بر کلان‌شهرها دامنگیر شهرهای کوچک هم شده و خانواده و جامعه را به تباهی خواهد کشاند.
این تهیه‌کننده و کارگردان مطرح کرد: مستند با تک دوربین کار شد و از ابتدا تصمیم بر این بود که هیچ نمایی روی سه‌پایه نباشد و با دوربین روی دست کار شود؛ سیستم کارگردانی و فیلمبرداری هم اصطلاحاً مگس روی دیوار بود و هیچ ارتباط مستقیمی با افراد وجود نداشت.
وی در پایان یادآور شد: این مستند چون در تهران بود و شخصیت‌ها در دسترس بودند و زمان کافی هم برای فیلمبرداری وجود داشت درون مایه درام در آن مشهود شد و مستندی روایی در قالب شخصیت‌پردازی از کار درآمد.
انتهای پیام
