چگونه داغدیدگان را تسلی دهیم + فیلم

امام على(ع) فرمودند: «هر كه دو روزش يكسان باشد، مغبون است». سال جدید آغاز و با روزهای ماه مبارک رمضان قرین شده است. در ماه رمضان، فصل خودسازی، می‌توانیم هر روز نکات جدیدی بیاموزیم تا نه تنها مغبون نباشیم، بلکه در مسیر رشد و تعالی اخلاقی قرار گیریم.

خبرگزاری ایکنا با همین هدف سلسله‌جلسات کوتاه اما پرمحتوای سواد عاطفی را به منظور آموزش روش‌های مدیریت عواطف و احساسات برگزار کرده است. در این جلسات عاطفه سهرابی، روانشناس، به تشریح راهکارهای عملی مدیریت خشم و سایر عواطف می‌پردازد.

در هشتمین جلسه این دوره آموزشی او به تشریح مدیریت اندوه و سوگواری پرداخت که در ادامه می‌خوانید و می‌بینید.

در این قسمت درباره مدیریت غم صحبت می‌کنم. شاید مدیریت غم برای شما غریب باشد و بگویید چه معنایی دارد. متأسفانه دوره‌ای را پشت سر گذاشتیم که موجب شد بسیاری از افراد به واسطه کرونا عزیزان خود را از دست بدهند.

از دست دادن، مقوله‌ای است که در زندگی جریان دارد، اما اتفاق‌هایی که بعد از آن رخ می‌دهد باعث می‌شود که افراد بتوانند سالم زندگی کنند یا خیر. در این قسمت شاید مباحثی را بشنویم که زیاد خوشایند نباشد، اما همه می‌دانیم که لازمه زندگی ماست و باید به نحوی از آن استفاده کنیم.

امروز بررسی می‌کنیم که اگر یکی از نزدیکان و دوستان ما کسی را از دست داده است چه کاری را باید انجام دهیم تا حال او بهتر شود و چه کاری را نباید انجام دهیم.

باید بدانیم در مواجهه با افرادی که یکی از عزیزان خود را از دست داده‌اند، چه رفتارهایی را به اشتباه انجام می‌دادیم و اگرچه فکر می‌کردیم رفتار ما درست است و نیت بدی نداشتیم، اما آنقدر اثر سوئی بر روی آن فرد داشت که او را متلاشی می‌کرد.

اجازه بدهید افراد سوگوار چهره عزیزشان را ببینند

اگر با کسی زندگی می‌کنیم که عزیزی را از دست داده است، در لحظات اول باید به کمک او برویم و اجازه بدهیم که در هنگام مراسم تشییع صورت فرد متوفی را ببیند و چند دقیقه‌ای با او صحبت کند.

از ترس اینکه مبادا حال او بد شود، مانع او نشوید. دیدن چهره عزیز از دست رفته از مراحل پذیرش سوگ است. همچنین کمک کنید که برای آن عزیز مراسم متعددی را برگزار کند. لازم نیست مراسم بزرگی باشد، مثلاً با هم قرار بگذاریم و با افرادی که دوستشان دارد هماهنگ کنیم و بر سر مزار متوفی برویم. هر قدر تعداد مراسم‌ زیادتر باشد، بیشتر تسلی پیدا می‌‌کند.

وقتی در کنار اشخاصی قرار می‌گیریم که عزیزی را از دست داده‌اند، عده‌ای می‌گویند غصه نخور. چرا نباید غصه بخورد؟ باید غصه بخورد. به او می‌گویند گریه نکن. چرا نباید گریه کند؟ باید گریه کند. اینها علائمی است که باید بروز دهد یا چیز بدتری که می‌شنویم این است که اگر شخص متوفی بیمار بوده باشد، می‌گویند که غصه نخور راحت شد و دیگر درد نمی‌کشد. این حرف بار منفی بسیاری دارد.

خاطرات خوب متوفی را با آب و تاب بگوییم

در مقابل چه کار کنیم و چطور برای آن فرد آرامش به وجود بیاوریم؟ برای برگزاری مراسم مختلف در کنار او باشیم. البته پابه‌پای او ننشینیم و گریه و دلسوزی کنیم، بلکه باید خاطرات خوبی را که از متوفی داریم تعریف کنیم و با آب و تاب بیشتری بگوییم. یادآوری خاطرات آرامش خوبی را به ارمغان می‌آورد. این احساس خوب که آن فرد روزهای خوبی داشت و کارهای خوبی را انجام داد به داغدیدگان کمک می‌کند.

خیلی از افراد قضایا را سفید و سیاه می‌بینند. زندگی سفید است و وقتی می‌میریم سیاه می‌شود. این‌طور نیست. ما از زمان تولد تا مرگ یک طیف را طی می‌کنیم و بزرگ‌ترین مشکل افرادی که در سوگ قرار دارند این است که فقط به اتفاقات روزهای آخر عمر متوفی فکر و مدام آن را در ذهنشان مرور می‌کنند. آنها کمک می‌خواهند و باید به آنها کمک کنیم. اگر احساس می‌‌کنیم کاری از دست ما برنمی‌آید، می‌توانیم از نزدیک‌ترین مشاوری که می‌شناسیم کمک بخواهیم تا به ما و فرد سوگوار کمک کند.