به گزارش ایکنا، مراسم بزرگداشت آیتالله مصباح یزدی، امروز، 24 دیماه از سوی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) و با حضور عطاءالله رفیعی آتانی، دبیر مجمع عالی علوم انسانی اسلامی، موسی نجفی، استاد علوم سیاسی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، حجج اسلام محمدجواد نوروزی و مهدویزادگان از استادان مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) برگزار شد.
حجتالاسلام والمسلمین محمدجواد نوروزی، عضو هیئت علمی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی در این مراسم، گفت: آیتالله مصباح بدون تردید از پیشگامان تولید علوم انسانی اسلامی بود که قبل از انقلاب این دغدغه را داشت؛ ایشان از محضر سه استاد برجسته یعنی امام خمینی، علامه طباطبایی و آیتالله بهجت بهرهمند شد و ترکیب معارف این سه استاد و ممزوج شدن آن با فعالیتهای سیاسی و اجتماعی روز در کنار امام، شخصیت جامعی از ایشان تربیت کرد.
وی افزود: به تعبیر مقام معظم رهبری، ایشان از فلسفه صدرایی شروع کرد و با ابتکارات فلسفی خود وارد کار فکری و عرصه سبک زندگی شد و فلسفه خود را به مسائل روز امتداد داد؛ بنابراین پردازش علوم انسانی، جامعیت و توجه به خلا و بسترهای زمانی از موارد مهم مکتب سیاسی ایشان است.
نوروزی بیان کرد: اولین اثر سیاسی وی در سال 1364 نوشته شد؛ در سال 65 هم اثر روانتر و عمومیتری را تألیف کردند و اثر بعدی سیاسی ایشان در قالب پرسش و پاسخ مجموعه منسجمی ارائه کرده است و اگر مجموعه آثار او را مورد ملاحظه قرار دهیم، مؤلفههای مکتب سیاسی ایشان استخراج خواهد شد؛ مکتب سیاسی وی در مواجهه با مسائل روز و بستر زمانی قبل و بعد از انقلاب شکل گرفته و مبتنی بر بنیادهای عمیق فکری و فلسفی است.
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه هسته مرکزی فلسفه سیاسی وی، بحث ولایت فقیه است، اضافه کرد: ایشان از معرفتشناسی شروع کرد و به ولایت فقیه رسید که تبلور آن مقوله طرح ولایت در چند حلقه شامل هستیشناسی، انسانشناسی، فلسفه حقوق و اخلاق و سیاست مشهود است.
ولایت فقیه؛ هسته مرکزی اندیشه سیاسی آیتالله مصباح
وی افزود: ایشان در سخنرانیهای خود فلسفه چینش این چند حلقه و ترتیب آن را تبیین کرده و فرمودند که همه این مقدمات برای تبیین نظریه ولایت فقیه است؛ ایشان در ورود به مباحث سیاسی و تفسیری از یک منظومه فکری منسجم برخوردار و دارای ذهنی منظم، منطقی و سامان مند و فلسفی بودند.
استاد حوزه و دانشگاه اضافه کرد: اینکه علامه مورد هجمه قرار گرفت ناشی از این نکته بود که اسلام ناب تا پیش از امام در حد تئوری باقی ماند و با نظام سلطه درگیری نداشت، اما وقتی با نظام سلطه درگیر شد، دچار چالش ماهوی میشود و در این صورت یا ما باید دست از هدف و دین خود برداریم و یا دشمن دست از دشمنی بردارد.
نوروزی تصریح کرد: اگر سخنرانیهای یکی دو دهه اخیر ایشان را تحلیل کنیم، تلقی بنده این است که دفاع از تئوری ولایت فقیه و شخص رهبری از محورهای اصلی است و دائما و مکررا به آن میپردازند و آن را بزرگترین نعمت میشمارند و بر شکرگزاری نسبت به این نعمت تأکید دارند.
جایگاه مردم در اندیشه علامه مصباح تزئینی نیست
استاد مؤسسه امام خمینی اظهار کرد: ایشان در کتاب نظریه سیاسی اسلام، تلاش کردند تا از مجموعه اهداف دین که از قرآن استخراج کردند، به ضرورت تأسیس حکومت اسلامی و سپس جایگاه مردم برسند؛ در این راستا، نظریه مشروعیت از محورهای مهم بحث ایشان است؛ برخلاف تبلیغ رسانهای نامردمی، به هیچ وجه در اندیشه آیتالله مصباح جایگاه مردم تزیینی نبود؛ بلکه جایگاه بلند و سترگی دارند.
وی بیان کرد: ایشان قطعاً به حضور مردم قائل بودند و در حقیقت، نظر ایشان بسط دیدگاه امام در عرصه ولایت فقیه و رأی مردم است و تفاوت بین این دو بزرگوار در اجمال و تفصیل بود و در حقیقت، تبیین و تقریر جدیدی از نظریه امام ارائه فرمودند.
نوروزی تصریح کرد: یکی از مولفههای نظریه سیاسی آقای مصباح، ساختار حاکمیت و الگوی حکومت در دوره غیبت است؛ ایشان قبل از آنکه نظریه مردمسالاری دینی از سوی مقام معظم رهبری مطرح شود، به این بحث پرداخته و آورده است که اگر دموکراسی به عنوان فرهنگ مطرح شود با آن مخالف هستیم، اما اگر به عنوان روش مطرح باشد در تضاد با اسلام نیست.
لزوم تبیین دقیق اندیشه آیتالله مصباح در باب دموکراسی
استاد مؤسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی اظهار کرد: یعنی اگر دموکراسی را به این معنا بدانیم که رأی مردم در مشروعیت قانون دخالت دارد، پذیرفته نیست، اما اگر تبیین دیگری از آن ارائه دهیم و بگوییم مردم در تحقق و اجرای شریعت اسلامی با حضور و حمایت خود نقشآفرین هستند، قابل پذیرش است. به عبارت دیگر مردمسالاری دینی از ذات و جوهره دین میجوشد و ریشه در تعالیم اسلام و نه دموکراسی غربی دارد.
نوروزی اضافه کرد: مقام معظم رهبری وقتی بحث عدالت و پیشرفت را مطرح کردند، آیتالله مصباح به تفصیل به فرجام و مؤلفههای پیشرفت پرداخت و مصاحبه اختصاصی هم در این زمینه داشتند.
انتهای پیام