حال و هوای مراسم روز عرفه در دانشگاه تهران

به گزارش خبرنگار ایکنا؛ عصر امروز 20 مردادماه در روزی که خداوند آن را هم‌سنگ شب قدر قرار داده و نوای دعای پرفیض عرفه در جای‌جای کشورمان طنین‌انداز است، به مسجد دانشگاه تهران آمدیم.

گرچه امروز صحن دانشگاه تهران به نسبت سال‌های قبل خلوت‌تر بود، اما همه نوع و طیف از اقشار مردم آمده بودند، درهای مسجد دانشگاه به روی همه باز بود، چنانکه درهای رحمت الهی همیشه و هر جا به روی بندگان باز است؛ زن و مرد، پیر و جوان، دانشجو و غیردانشجو، باحجاب و کم‌حجاب برای «خدا» به گرد یکی از خانه‌ها و مساجد او جمع شده بودند.

هنوز قرائت دعا شروع نشده است و حاضران در حال زمزمه دعای سلامتی امام عصر(عج) هستند که می‌خواهیم به مسجد وارد شویم، چند پسر جوان با عینک و ریش، در حالی که پیراهن به روی شلوار انداخته‌اند و ظاهری حزب‌اللهی دارند، در حال انتقال تانکرهای آب به مدخل مسجد دانشگاه تهران هستند، کمی آنطرف‌تر روی چمن‌ها و در زیر سایه درختانِ کنارِ مسجد، چند خانم‌ که موهایشان از روسری بیرون است و مانتوهای قرمز و بنفش به تن دارند، کتاب دعا به دست گرفته‌اند و منتظر آغاز دعا هستند.

سری بر می‌گردانیم و به اطراف مسجد نگاه می‌کنیم، چندین متر آنطرف‌تر از مسجد و در حوالی کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران نیز به شکل پراکنده افرادی نشسته‌اند و در حالی که کتاب دعا به دست دارند، منتظر آغاز قرائت دعای عرفه و پخش آن از بلندگوهای مسجد هستند؛ کسانی که شاید می‌خواهند در قاب دوربین هیچ عکاسی نباشند یا می‌خواهند خلوت بیشتری میان خود و خدای خود هنگام مناجات پدید آورند.

داخل مسجد دانشگاه تهران، مملو از جمعیت است؛ قرائت دعای مسجد دانشگاه را شیخ مرتضی وافی از وعاظ مشهور مذهبی برعهده دارد. او با صدا و حالی خوش فرازهای اعجاب‌انگیز و انسان‌ساز دعای عرفه را می‌خواند و مردم در داخل و خارج مسجد با او همراهی می‌کنند: «الْحَمْدُ لله الَّذى لَيْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا كَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِع ...»، ابتدای دعا شکر خداست و اساساً خوب که دقت کنیم، سراسر این دعا توحید و توجه به معبود و خالق است.

در ادامه دعا، خواننده به این عبارات می‌رسد: «وَ بُلُوعِ فارِغِ حَباَّئِلِ عُنُقى وَمَا اشْتَمَلَ عَليْهِ تامُورُ صَدْرى». ترجمه‌اش را هم برای مردم می‌خواند، با رگ‌هاى طولانى گردنم و آنچه را قفسه سینه‌ام را در برگرفته است، شهادت می‌دهم که نمی‌توانم حق نعمت‌هایت را به جای بیاورم. اینجاست که ناله‌ها بلند می‌شود. گوینده این جملات حسین ابن علی(ع) است! کسی که رگ‌های گردنش در راه خدا بریده شد و سینه‌اش که مهبط بوسه رسول خدا و فرشتگان بود، آماج خنجر پلیدترین انسان‌های روی زمین شد.

آری، نهم ذی‌الحجة سال 60 هجری در همین ساعات و لحظات بود که ابا‌عبدالله‌الحسین(ع) فرازهایی شگفت‌انگیز و انسان‌ساز را با خدای خود نجوا کرد که بعدها به دعای عرفه مشهور شد. بعد از قرائت این دعا بود که نوه رسول خدا حج را به ظاهر نیمه‌تمام گذاشت و راهی سرزمین کوفه شد؛ سفری پرخطر که منتهی به حماسه کربلا شد و نقطه عطفی برای تاریخ رقم زد.

لحظات، لحظات عجیبی است؛ گویی عرفه روزی است که نهضت ابراهیم خلیل(ع) را به حماسه حسین(ع) پیوند می‌دهد. محتوای دعای عرفه همچون نهضت ابراهیم(ع) بت‌شکن است، هر چه غیرخداست را کنار می‌زند، از سوی دیگر، این دعا آهنگ و عزم حسین(ع) دارد؛ حسینی این دعا را می‌خواند که می‌خواهد برای احقاق حق مردم به پا خیزد و تمام وجود خود را برای خدا به قتلگاه ببرد. عرفه، جاییست که ایمان و اراده، تئوری و عمل با هم پیوند می‌خورند و صحنه‌هایی بی‌بدیل را رقم می‌زنند.

نوایی تکان‌دهنده و خواهش‌هایی خالصانه از خداوند، شبستان مسجد دانشگاه تهران را برگرفته است. همه دارند گریه می‌کنند و از خدا می‌خواهند که بخشیده شوند. این صحنه‌ها شاید یکی از پاک‌ترین اجتماعات انسانی و آئین‌های مذهبی در سراسر دنیا باشد که فقط و فقط «خدا» مورد خطاب است و اغراض سیاسی و حزبی و فرقه‌ای، دامان آن را آلوده نکرده است.

حسن ختام مراسم قرائت دعای عرفه در دانشگاه تهران، دعا برای همه بیماران، عزت مردم ایران و امنیت و آرامش کشورمان است که همگان تا آنجا که می‌توانند برایش بلند «آمین» می‌گویند.

خوشا به حال آنان که امروز نیاز خود را فقط و فقط به درگاه خداوند بردند. در حدیثی شریف آمده است: امام سجاد(ع) در روز عرفه صدای نیازمندی را شنید که گدایی می‌کرد، به او فرمود: وای بر تو! آیا در مثل چنین روزی از غیر خدا درخواست می‌کنى؟ درحالی ‌که در این روز برای بچه‌هایی نیز که در شکم مادران خود هستند، امید سعادت و خوشبختی می‌رود!

گزارش تصویری این مراسم را اینجا ببینید.

انتهای پیام