شهیدی‌پور انتقاد کرد:
نگاه درجه دو به آموزش قرآن!
گروه حوزه های علمیه: عضو هیئت علمی جامعه المصطفی(ص) تاکید کرد: در روش سنتی حوزه فراگیری قرآن بر طلاب لازم و مقدمه سایر علوم بوده است ولی این مسئله امروز در عمل مورد پذیرش حوزه نیست هرچند بر زبان آورده می شود و گاهی گفته می‌شود که طلبه قرآن را برای چه حفظ کند.
به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) حجت‌الاسلام والمسلمین محمدرضا شهیدی‌پور،
مدیر گروه علوم و فنون قرائات مجتمع آموزش عالی امام خمینی(ره)امروز هشتم مهر در نشست علمی «آسیب شناسی شیوه های آموزش قرآن» در مجتمع آموزش عالی امام خمینی گفت: تعلیم
قرآن یک اصل است و خداوند این تعلیم را در سوره رحمان به خود نسبت داد و
هدف غایی از بعثت پیامبر نیز تلاوت قرآن و به دنبال آن تزکیه است.
شهیدی‌پور افزود: در صدر اسلام کتابت در آموزش نقشی نداشت چون مصحفی در اختیار مردم نبود تا اینکه به تدریج قرآن کتابت و در میان همه مسلمین توزیع شد.
شهیدی پور با بیان اینکه قرائت، حفظ و بعد کتابت سه مرحله فراگیری قرآن است گفت: در آموزش قرآن، اولین قدم، آموزش متن و لفظ قرآن است که به آن تلفظ و ادا می‌گوییم که از استاد فراگرفته می‌شود و تا قرائت فاصله دارد.
وی فراگیر، محیط آموزش و استاد را سه رکن اصلی در آموزش قرآن بیان کرد و گفت: استاد برای تدریس باید روش و متن داشته باشد که قطعا روش مهمتر از متن است؛ استاد همیشه باید چهار نکته را مد نظر داشته باشد؛ اول اینکه چه چیزی را می خواهد آموزش دهد که قرآن است، به چه کسانی می خواهد بیاموزد که فراگیر است، سوم اینکه هدف از آموزش قرآن چیست؟ که هدف ایجاد انس با قرآن است و چهارم اینکه با چه روشی باید قرآن آموزش داده شود که روش در درجه اول اهمیت قرار دارد.
این استاد قرآن حوزه علمیه تصریح کرد: بهترین روش در آموزش قرآن، زبان‌آموزی است، خواندن از سوی استاد و شنیدن از سوی فراگیر که باید چندین بار تکرار شود و از طرف دیگر محوریت با سوره‌ها و آیات قرآن است.
وی با بیان اینکه در ابتدا بهتر این است که هدف سوره برای قرآن آموز گفته و چند کلمه نیز معنا شود افزود: در بحث قواعد آموزش قرآن، اولین توجه استاد باید به اعراب و بعد تلفظ حروف از سوی قرآن‌آموز باشد که مرحله اول قرائت است.
وی افزود: تاکید بر اینکه همه فراگیران در روز اول لهجه را یاد بگیرند نه ممکن است و نه مورد تاکید قرار می گیرد البته کلاس باید طوری برگزار شود که افراد بفهمند الگوی قرائت صحیح، قرائت فصیح است ولی اگر بخواهیم قرآن‌آموزان تماما لهجه صحیح را ادا کنند در آموزش متوقف خواهیم شد.
شهیدی‌پور بیان کرد: تمرین حتما باید در کلاس توسط استاد شروع شود و توسط فراگیران ادامه یابد و افراد نیز در گروه‌های سه نفره دسته‌بندی شوند و کلاس نیز بیش از 9 نفر نداشته باشد و سرگروه نیز باید از بقیه اشراف بیشتری داشته باشد.
شهیدی پور در پاسخ به سؤالی در مورد انگیزه اظهار کرد: قرآن آموز باید دنبال استاد برای فراگیری قرآن برود زیرا رکن اول قرآن‌آموز با انگیزه است و این انگیزه باید توسط استاد تقویت شود زیرا اگر استاد بخواهد انگیزه ایجاد کند فرصت آموزش از دست او خواهد رفت و زحمتش به جایی نخواهد رسید از این رو ایجاد انگیزه وظیفه سیستم و موسسه آموزشی است.
شهیدی پور با اشاره به آسیب‌های شیوه‌های آموزش قرآن، بیان کرد: انگیزه فراگیری قرآن باید از سوی طلبه انجام شود نه اینکه استاد سراغ طلاب برود از این رو یکی از مشکلات، مشکل سیستم آموزشی ما است، زیرا مثلا حوزه و موسسات قرآنی و ... چقدر به اصل فراگیری قرآن اعتقاد دارند؟.
وی تاکید کرد: هر چند در روش سنتی حوزه فراگیری قرآن بر طلاب لازم و مقدمه سایر علوم بوده است ولی این مسئله امروز در عمل مورد پذیرش حوزه نیست هرچند بر زبان آورده می شود و گاهی گفته می‌شود که طلبه قرآن را برای چه حفظ کند در حالی که حفظ مقدمه و زمینه انس با قرآن است.
وی تاکید کرد: تمرکز بر روی فراگیری یک یا چند سوره خیلی بهتر از آن است که با عجله در آموزش بخواهیم سوره های زیادی را به صورت ناقص آموزش بدهیم.
این استاد برجسته قرآن افزود: اگر دید استاد از ابتدا صوت و لحنی باشد چون جذابیت قرآن به نظم آهنگ درونی است همین ساده خوانی تاثیر خود را خواهد گذاشت لذا با صوت و لحن نغماتی در ابتدای آموزش مخالف هستم.
شهیدی‌پور افزود: در صدر اسلام کتابت در آموزش نقشی نداشت چون مصحفی در اختیار مردم نبود تا اینکه به تدریج قرآن کتابت و در میان همه مسلمین توزیع شد.
شهیدی پور با بیان اینکه قرائت، حفظ و بعد کتابت سه مرحله فراگیری قرآن است گفت: در آموزش قرآن، اولین قدم، آموزش متن و لفظ قرآن است که به آن تلفظ و ادا می‌گوییم که از استاد فراگرفته می‌شود و تا قرائت فاصله دارد.
وی فراگیر، محیط آموزش و استاد را سه رکن اصلی در آموزش قرآن بیان کرد و گفت: استاد برای تدریس باید روش و متن داشته باشد که قطعا روش مهمتر از متن است؛ استاد همیشه باید چهار نکته را مد نظر داشته باشد؛ اول اینکه چه چیزی را می خواهد آموزش دهد که قرآن است، به چه کسانی می خواهد بیاموزد که فراگیر است، سوم اینکه هدف از آموزش قرآن چیست؟ که هدف ایجاد انس با قرآن است و چهارم اینکه با چه روشی باید قرآن آموزش داده شود که روش در درجه اول اهمیت قرار دارد.
این استاد قرآن حوزه علمیه تصریح کرد: بهترین روش در آموزش قرآن، زبان‌آموزی است، خواندن از سوی استاد و شنیدن از سوی فراگیر که باید چندین بار تکرار شود و از طرف دیگر محوریت با سوره‌ها و آیات قرآن است.
وی با بیان اینکه در ابتدا بهتر این است که هدف سوره برای قرآن آموز گفته و چند کلمه نیز معنا شود افزود: در بحث قواعد آموزش قرآن، اولین توجه استاد باید به اعراب و بعد تلفظ حروف از سوی قرآن‌آموز باشد که مرحله اول قرائت است.
وی افزود: تاکید بر اینکه همه فراگیران در روز اول لهجه را یاد بگیرند نه ممکن است و نه مورد تاکید قرار می گیرد البته کلاس باید طوری برگزار شود که افراد بفهمند الگوی قرائت صحیح، قرائت فصیح است ولی اگر بخواهیم قرآن‌آموزان تماما لهجه صحیح را ادا کنند در آموزش متوقف خواهیم شد.
شهیدی‌پور بیان کرد: تمرین حتما باید در کلاس توسط استاد شروع شود و توسط فراگیران ادامه یابد و افراد نیز در گروه‌های سه نفره دسته‌بندی شوند و کلاس نیز بیش از 9 نفر نداشته باشد و سرگروه نیز باید از بقیه اشراف بیشتری داشته باشد.
شهیدی پور در پاسخ به سؤالی در مورد انگیزه اظهار کرد: قرآن آموز باید دنبال استاد برای فراگیری قرآن برود زیرا رکن اول قرآن‌آموز با انگیزه است و این انگیزه باید توسط استاد تقویت شود زیرا اگر استاد بخواهد انگیزه ایجاد کند فرصت آموزش از دست او خواهد رفت و زحمتش به جایی نخواهد رسید از این رو ایجاد انگیزه وظیفه سیستم و موسسه آموزشی است.
شهیدی پور با اشاره به آسیب‌های شیوه‌های آموزش قرآن، بیان کرد: انگیزه فراگیری قرآن باید از سوی طلبه انجام شود نه اینکه استاد سراغ طلاب برود از این رو یکی از مشکلات، مشکل سیستم آموزشی ما است، زیرا مثلا حوزه و موسسات قرآنی و ... چقدر به اصل فراگیری قرآن اعتقاد دارند؟.
وی تاکید کرد: هر چند در روش سنتی حوزه فراگیری قرآن بر طلاب لازم و مقدمه سایر علوم بوده است ولی این مسئله امروز در عمل مورد پذیرش حوزه نیست هرچند بر زبان آورده می شود و گاهی گفته می‌شود که طلبه قرآن را برای چه حفظ کند در حالی که حفظ مقدمه و زمینه انس با قرآن است.
وی تاکید کرد: تمرکز بر روی فراگیری یک یا چند سوره خیلی بهتر از آن است که با عجله در آموزش بخواهیم سوره های زیادی را به صورت ناقص آموزش بدهیم.
این استاد برجسته قرآن افزود: اگر دید استاد از ابتدا صوت و لحنی باشد چون جذابیت قرآن به نظم آهنگ درونی است همین ساده خوانی تاثیر خود را خواهد گذاشت لذا با صوت و لحن نغماتی در ابتدای آموزش مخالف هستم.
