به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از قزوین، در روز سهشنبه، هفتم محرمالحرام سال 61 هجری قمری تعداد نظامیانی که لباس و سلاح جنگی و حقوق از حکومت غاصب بنی امیه گرفته و به جنگ امام حسین(ع) آمده بودند را بالغ بر 30 هزار جنگجو نوشتهاند.
عبیداللهابن زیاد نیز در این روز در نامهای به عمرابن سعد دستور داد: با سپاهیان خود بین امام حسین(ع) و اصحابش و آب فرات فاصله بینداز، به طوری که حتی قطرهای آب به امام(ع) نرسد، همان گونه که از دادن آب به عثمان بن عفان خودداری شد.
عمر بن سعد نیز بعد از دریافت این نامه 500 سوار را در کنار فرات مستقر کرد، یکی از آنها فریاد زد: ای حسین!... به خدا سوگند که قطرهای از این آب را نخواهی آشامید تا از عطش جان دهی!
حضرت فرمود: خدایا! او را از تشنگی هلاک کن و هرگز او را مشمول رحمتت قرار مده. حمید بن مسلم میگوید به چشم خود دیدم که نفرین امام(ع) عملی گشت.
امام حسین(ع) در این روز سپاه دشمن را چنین نفرین کرد: بار خدایا! باران آسمان را از اینان دریغ کن و بر ایشان تنگی و قحطی (همچون سالهای قحطی یوسف در مصر) پدید آور و آن غلام ثقفی (حجاج بن یوسف) را بر ایشان بگمار تا جام زهر به ایشان بچشاند، زیرا آنها به ما دروغ گفتند و ما را خوار ساختند و خداوند (توسط آن غلام) انتقام من و اصحاب و اهل بیت(ع) و شیعیان مرا از اینان بگیرد.