دهم محرم؛ روز حسین بن علی(ع)

به گزارش ایکنا از قم، حسین بن علی بن ابی‌طالب(ع)، مشهور به اباعبدالله و سیدالشهداء امام سوم شیعیان است، که ده سال امامت را بر عهده داشت و در واقعه عاشورا به شهادت رسید. او فرزند دوم امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و نوه حضرت محمد(ص) است.
بنابر گزارش‌های تاریخی شیعه و اهل سنت، پیامبر اسلام(ص) هنگام تولد او از شهادتش خبر داد و نام «حسین» را برای او برگزید. رسول خدا، حَسَنَین (امام حسن و امام حسین) را بسیار دوست داشت و همه را به دوست داشتن آن دو سفارش می‌کرد؛ امام حسین(ع) از اصحاب کِساء و از حاضران در ماجرای مُباهله و یکی از اهل بیت پیامبر(ص) است که آیه تطهیر درباره آنان نازل شده است.

روایت‌های متعددی از حضرت محمد(ص) در فضیلت امام حسین(ع) نقل شده است؛ از جمله «حسن و حسین سرور جوانان بهشت‌اند» و «حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.»

در تاريخ بشر، روزی است كه شايد بتوان آن را تقابل حقيقی خير و شر، فارغ از هر اسطوره و افسانه‌ای دانست، آن روز روزی است كه يک سوی ميدان، مردی از پاكان عالم به همراه ياران خود قرار می‌گيرد و در سوی ديگر سپاهی كه به خاطر چيزی جز كينه و هواهای دنيوی و نفسانی به جنگ با وی نيامده‌اند و اين در حالی است كه فرمانده خير در پی محو بنيان باطل است و تلاش می‌كند كه افراد هر چه كمتری خود را به آن بيالايند و در آخرين لحظات حيات خود نيز در اين مسير تلاش می‌كند.

تاريخ وقوع اين رويارويی، دهم محرم سال ۶۱ ه- ق است و در سمت سپاه خير، امام حسين (ع) قرار دارد و در سوی ديگر عمر بن سعد و سپاهش و يزيد قرار دارند.

در اين روز در سال ۶۱ه-ق، حضرت اباعبدالله الحسين(ع) در سن ۵۸ سالگی و (يا ۵۶ و يا ۵۷سالگی) بعد از نماز ظهر، مظلومانه و با حالت تشنگی و گرسنگی در زمين كربلا به شهادت رسيدند و روزی است كه شهادت اهل بيت(ع) و اصحاب امام حسين (ع) در آن به وقوع پيوسته است.

چهار هزار ملک در اين روز به زمين كربلا برای نصرت آن حضرت آمدند و چون اجازه جنگ نيافتند تا ظهور حضرت مهدی(عج) گريه كنان نزد قبر امام حسين(ع) ماندگار هستند.