رسانه‌های ایران هم با سانچو غرق شدند
گروه جامعه: در حالی سانچو غرق شد که هیچ دیپلماسی رسانه‌ای برای تجمیع و تحریک افکار عمومی جهانی برای کمک به سرنشینان این نفتکش وجود نداشت. ما رسانه‌های ایران تنها همدردی ایجاد کردیم نه پرسشگری و حمایت.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) همه جهان دیدند چگونه چند هواپیما به برج‌های دوقلو اصابت کرده و منفجر شدند؛ در ادامه رسانه‌ها آنقدر این صحنه‌ها را پخش کردند که همه دنیا باور کردند چون امریکا آسیب پذیر شده پس همه جهان در خطر است.
پس از این حمله تروریستی شورای امنیت سازمان ملل به اتفاق آراء(ایران هم به این قطعنامه رأی مثبت داد) قطعنامه‌ای تصویب کرد که بر اساس آن مبارزه با تروریسم در دستور کار جهانی قرار گرفت و البته چه کسی می‌توانست با این مسئله مخالفت کند؟ کافی بود یک فرد حقیقی و یا حقوقی کوچک‌ترین اظهار نظر مخالفی در خصوص این قطعنامه ارائه دهد تا رسانه‌های قدرتمند آمریکا از آن شخص یک تروریست خطرناک بسازند که دنیا را تهدید می‌کند و این یعنی قدرت رسانه؛ اگر این اتفاق در کشور دیگری رخ می‌داد آیا دستور کار جهانی تغییر می‌کرد؟
اما در این سوی جهان، 9 روز نفتکش ایرانی در آتش سوخت و در پایان نهمین روز و وقتی کشتی غرق شد رسانه‌های ایران (که البته قدر مسلم ما هم جزئی از آنها هستیم و گناهمان را می‌پذیریم) تنها توانستند اعلام کنند که دیگر امیدی نیست، همه ماتم زده هستیم و عزای عمومی اعلام شده است.
اما سؤال مهم این است که اگر ایران رسانه‌های قدرتمندی داشت، رسانه‌هایی با برد بین‌المللی که بتوانند نه فقط مسئولان ایرانی بلکه مسئولان چینی و ژاپنی و هر فرد مسئول دیگری را به پشت میز پاسخ گویی بکشانند آیا سوختن این نفتکش 9 روز به طول می‌کشید؟
اگر رسانه‌های ایران می‌توانستند موج خبری قوی ایجاد کنند و از مسئولان چینی بپرسند که چگونه ممکن است بلافاصله پس از تصادف همه کارکنان ناپدید شده باشند آن هم در نفتکشی به آن بزرگی و چگونه هیچ کس از عرشه کشتی خود را به آب نینداخته؟ چگونه از هیچ قایق نجاتی استفاده نشده؟ مگر تصادف فقط در یک بخش نفت کش رخ نداده، آیا همه کارکنان در همان بخش بودند؟ آیا امکان فرار برای سایر افراد در سایر بخش‌های نفت کش فراهم نبود؟ و ...، قدر مسلم اتفاق‌های پس از تصادف جور دیگری رقم می‌خورد.
اگر رسانه‌های ایران قوی بودند؟
اگر رسانه‌های ایران قوی بودند و چند خبرنگار زبده بلافاصله به محل اعزام می‌شدند، مهم‌ترین سؤال‌ها از مسئولان چینی مطرح می‌شد که اگر نیاز به حضور تکاور برای نجات خدمه وجود داشته چرا چین، ژاپن یا هر کشور دیگری که نزدیک‌تر بوده و بُعد مسافت موجب دیرتر رسیدن نیروهای آنها نبوده، کمک نکرده است؟ چرا باید از ایران تکاورهای ارتش آن هم چند روز پس از حادثه به محل اعزام شوند؟ قوانین بین‌المللی در این زمینه چه می‌‌گویند؟ مسئولیت نجات افراد حاضر در آن نفتکش بر عهده چه کشوری بوده است؟
اما متأسفانه هیچ رسانه قدرتمند ایرانی نبود که مسئولان چینی را به پرسش بکشد که آیا اگر این نفتکش چینی بود هم همین عملکرد را داشتند؟ اگر نفتکش آمریکایی بود چه؟ در ساعات اولیه حادثه چه کردید؟ چرا «کشتی فله‌بر چینی» محل را ترک کرده و برای کمک در محل نمانده است؟
شاید اگر این نفت کش متعلق به چین بود، مردم ایران یک سال بعد می‌توانستند فیلمی هیجان انگیز از نحوه نجات کارکنان این نفتکش توسط قهرمانان و نجات‌گران چینی را ببینند و از دیدن این همه هوش و شجاعت لذت ببرند.
البته اشتباه نکنید این مطلب برای محکوم کردن اقدامات دولت چین و یا مسئولان ایرانی نیست برای محکوم کردن ضعف رسانه‌های خودمان در دفاع از حقوق مردمان است. رسانه‌های دولتی که تنها منبع اطلاعاتی آنها مسئولان دولتی است که آنها هم قدر مسلم به دلیل ملاحظات سیاسی با ملاحظه حرف می‌زنند و البته رسانه‌ها برای از دست ندادن همین مسئولان محافظه کار هم مجبور هستند دست به عصا راه بروند که مبادا فردا روزی فلان مسئول دیگر حاضر نشود با آنها مصاحبه کند.
نکته جالب اینکه همین رسانه‌های دولتی هم علاوه بر رسانه‌های قوی خارجی رقیب داخلی هم پیدا کرده‌اند و اکنون این شبکه‌های اجتماعی هستند که مردم بسیاری از اطلاعات خود را از آنها می‌گیرند، به کمک آنها همدردی عمومی ایجاد می‌شود، خانواده‌های داغ دیده از طریق همین شبکه‌ها با مردم حرف می‌زنند و ... .
و همه این اتفاق‌ها در حالی در ایران و برای رسانه‌های ایران رخ می‌دهد که استفاده از دیپلماسی رسانه‌ای در رخ‌دادهای بین‌المللی اکنون یکی از قوی‌ترین راه‌کارهای دفاع از حقوق یک ملت است. واقعیت این است که دولت‌مردان همیشه دچار معذورات و ملاحظات سیاسی هستند و از نظر دیپلماتیک شاید نتوانند بسیاری از مطالب را مطرح کنند، در حالی که رسانه‌ها به شدت می‌توانند روند رخ‌دادها را به نفع یا ضرر یک ملت تغییر دهند. کاری که در سانچو و بسیاری از رخ‌دادهای بین‌المللی رسانه‌های ایران در انجام آن موفق نبودند.
ما موفق نبودیم همکاری جهانی برای مهار آتش سانچو ایجاد کنیم به نحوی که کشورهای منطقه به دلیل فشار افکار عمومی به سرعت وارد عمل شده و کمک کنند. ای کاش معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد که اکنون مسئولیت آن بر عهده یک استاد مسلم در حوزه ارتباطات است پژوهشی در مورد عملکرد رسانه‌های ایران در خصوص این فاجعه انجام دهد و بررسی کند که اگر چنین مسئله‌ای در سایر کشورها اتفاق می‌افتاد رسانه‌های آنها چگونه از حقوق تک تک افرادی که در کشتی بودند دفاع می‌کردند؟ و در نهایت به این فکر کنند که برای تکرار نشدن سانچوها و دفاع از حقوق تک تک مردم ایران در چنین شرایطی چگونه باید رسانه‌ها را قدرتمند کرد.
بهت افتخار می کنم