در روزهای انتهایی ماه رمضان هستیم. طی 22 روز روزه داری، انشاء الله به حدی پردههای گناه را از مقابل چشمانمان زوده باشیم که به مرحله عظیم درک گناهانمان، غفلتهایمان و اشتباهاتمان برسیم.
مشکل این است که بسیاری از ما انسانها گناهان خود را نمیبینیم و نمیدانند و یا به حدی گناهانشان را کوچک می شمارند که برای بار عظیم گناهانشان وزنی قائل نمی شود. وقتی به مرحله ای از درک رسیدیم که بزرگی دروغ، غیبت، حسد، ریا، مال حرام، افترا، نگاه آلوده، کلام کنایه آمیز، قطع رحم، بدخواهی در حق دیگران و ... را درک کردیم آن زمان است که با زجه و زاری در مقابل خدا می ایستیم و التماس می کنیم که خدایا ما را از این همه آلودگی پاک کن و آب توبه بر سر ما بریز.
آب همه آلودگی ها را پاک می کند. برخی گناهان چنان در وجودمان ریشه دوانده که فقط با آب مطهر کرامت الهی و توبه و انابه و پشیمانی می توان ریشه ها آنها را از عمق وجودمان بیرون بیاوریم و سبک بار شویم.
وقتی چنان سبک بار شدیم که عیبهایمان رنگ باخت، آن زمان شاید بتوان با قدرت از خدا خواست که قلبمان را به پرهیزکاری آزمایش کند.
تا چه کسی سربلند باشد.
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ اغسِلْنی فیهِ من الذُّنوبِ وطَهِّرْنی فیهِ من العُیوبِ وامْتَحِنْ قَلْبی فیهِ بِتَقْوَى القُلوبِ یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذْنِبین؛ خدایا بشوى مرا در این ماه از گناه و پاکم نما در آن از عیبها وآزمایش کن دلم را در آن به پرهیزکارى دلها اى چشم پوش لغزشهاى گناهکاران.